Daru'n-Nifakta ve Daru'l-Küfürde Tekfirin Farkları

 

Daru’n-Nifak ve Daru’l-Harpte Tekfir Meselesi ile Dövmenin Meşru Olan Şekli Hakkında

Ebu Muaz el-Çubukâbâdî

Muaviye b. el-Hakem es-Sulemî radiyallahu anh’den: “Benim bir cariyem vardı. Uhud ve Cevâniyye taraflarında koyunları­mı güderdi. Bir gün kendisini dolaşmaya gittim. Bir de ne göreyim! Onun koyunlarından birini kurt götürmüş! Ben de âdemoğullarından bir adamım. Onlar gibi ben de üzülürüm! Lâkin cariyeye öyle bir tokat vurdum ki!” Rasûlullah sallallahu aleyhi ve sellem'e geldim. Bu yaptığı­mı bana fazla buldu. Ben:

“Ey Allah’ın rasulü! O halde cariyeyi âzât edeyim mi?” dedim. Rasûlullah sallallahu aleyhi ve sellem:

“Sen onu bana getir” buyurdu. Derhâl getirdim. Rasûlullah sallallahu aleyhi ve sellem ona:

“Allah nerededir?” diye sordu. Câriye: “Göktedir” dedi. Rasûlullah sallallahu aleyhi ve sellem:

“Ben kimim?”  dedi. Cariye: “Sen Allah’ın rasulüsün” dedi. Rasûlullah sallallahu aleyhi ve sellem buyurdu ki:

“Onu âzâd et; çünkü o mü'minedir.”^[1]

Faideler:

1- Bedevilerden olan bu sahabenin cariyesinin namaz kılanlardan olduğu bilinmemektedir. Bu yüzden Rasûlullah sallallahu aleyhi ve sellem ona itikadıyla ilgili sorular sorarak iman edip etmediğini anlamak istemiştir. Namazın terki şüphesiz küfürdür. Lakin bu mutlak hükümdür. Muayyenlerde medine ortamında yani müslümanların tevhid, sünnet ve ilim üzere cemaat olduğu, namazları ve din şiarlarını cemaat halinde yerin getirdikleri bir beldede olmayan kimseler namazı terk sebebiyle tekfir edilmezler.

Nitekim Ebu Said el-Hudri radiyallahu anh’ın rivayet ettiği hadiste Zu’l-Huveysira et-Temimi denilen bir bedevi Rasûlullah sallallahu aleyhi ve sellem’e Allah’tan kork! Adil taksim yapmıyorsun dediği zaman Halid b. el-Velid radiyallahu anh ey Allah’ın rasulü bırak da şu münafığı öldüreyim demiş, Rasûlullah sallallahu aleyhi ve sellem ise ona münafık hükmü vermesine karşı çıkmamıştır çünkü bu adam küfür sözü söylemiştir. Sonra buyurdu ki:

“Hayır, belki namaz kılan bir kimse olur” buyurdu. Hâlid radiyallahu anh dedi ki: “Nice namaz kılan var ki kalbinde olmayanı dili ile söylüyor.” Bunun üzerine Rasûlullah sallallahu aleyhi ve sellem şöyle buyurdu:

“Ben, ne insanların kalplerini açmaya me'mûrum ne de karınlarını yarmaya!”^[2] Bu rivayette de görüldüğü gibi namaz kılmayan bir adam küfür sözü söylediği halde Rasûlullah sallallahu aleyhi ve sellem onun mürted olduğuna hükmetmemiş, fakat onun münafık olduğuna hükmedilmesine de karşı çıkmamıştır.

Naslarda küfür olduğu zikredilen bazı ameller vardır ki, bu amellerin küfür olduğuna hükmedildiği halde amelin sahiplerine muayyen olarak kafir hükmü verilmez. “Müslümana sövmek fasıklık, onu öldürmek ise küfürdür” hadisinde olduğu gibi.

İrtidat yani dinden çıkmaya hükmetmek meselesi ise siyasi bir meseledir. Bir kimsenin mürted olduğuna hükmetmek müslümanların yöneticilerinin ve kadılarının yetkisinde olan bir iştir. Çünkü bu, had cezasını gerektiren hükümlerdendir ve mürtedin haddi öldürülmesidir.

İçinde yaşadığımız ülke Cumhuriyetin ilk kurulduğu, namazlara, Kur’an’a, islam ilimlerine ve âlimlerine, ezana vb. müdahale edildiği, islamın şiarlarına karşı soğuk harp işletildiği yıllarda darul harp idi. Sonra Adnan Menderes zamanında küfür şiarlarıyla birlikte İslamın şiarlarını da serbest bırakan ama kendileri münafık olan yöneticiler başa geldi. Böylece ülkemiz daru’s-sulh veya diğer tabirle daru’n-nifak hükümlerine döndü. Plandemi bahanesiyle cemaatle namaz yasaklanana kadar durum böyleydi ve hadisleri inkâr eden, Allah’ın sıfatlarını inkâr eden, cehmi, rafizi vb. küfür akidesinde kimselerle kalbindeki küfrü diliyle açıkça ilan eden kimselere zındık münafık muamelesi yapıyorduk. Çünkü bu kimselere mürted hükmünü devletin hâkimleri vermesi ve cezalandırması gerekiyordu ve bunu yapmıyorlardı. Bu vebal onlara aitti. Halk olarak bizlerin onları cezalandırmak gibi bir salahiyetimiz olmadığı için onların mürted olduğuna hükmedemiyorduk.

İslamın en başta gelen şiarlarından olan Hac ve cemaatle namazın dünya çapında yasaklanmasıyla bütün ülkeler darul harbe döndü.  Bu yasakları onaylayan herkes de cehalet veya tevil mazeret olmaksızın küfre girdi. Çünkü bu konu dinin zaruri meselelerinden olduğu için cehalet ve mazeret söz konusu değildir. Kişi namaz kılsa bile bu yasakları onayladığında dinden çıkar. Ama namaz kılmayan biri bu yasaklara karşı çıksa onun mürted olduğu söylenmez.

Avf b. Mâlik radıyallahu anh’den: Rasulullah sallallahu aleyhi ve sellem şöyle buyurdu:

 “Yöneticilerinizin hayırlıları sizin kendilerini sevdiğiniz ve sizi seven, onlara dua ettiğiniz ve size dua eden yöneticilerdir. Yöneticileriniz şerlileri ise kendilerine buğz ettiğiniz ve size buğz eden, kendilerine lanet ettiğiniz ve size lanet eden yöneticilerdir.” Denildi ki: “Ey Allah’ın rasulü! Onlara kılıçla karşı çıkmayalım mı?” Rasulullah sallallahu aleyhi ve sellem şöyle buyurdu:

“Aranızda namazı ikame ettikleri sürece hayır! Yöneticilerinizde hoşlanmadığınız bir şey gördüğünüzde, amelini çirkin görün fakat itaatten büsbütün el çekmeyin.”^[3]

Ubâde b. es-Sâmit radıyallahu anh’den:  “Rasulullah sallallahu aleyhi ve sellem bizi çağırdı ve O’na biat ettik. Bizden biat için aldığı sözler arasında; dinçlik ve isteksizlik zamanlarımızda, zorlukta ve kolaylıkta ve bizim aleyhimizde kayırmacılık yapıldığında dahi dinleyip itaat etmemiz, yöneticilerle çekişmememiz de vardı. Ancak katınızda Allah’tan bir burhan bulunan apaçık bir küfür görmeniz hali bundan hariçtir.”^[4]

Bu iki hadiste görüldüğü gibi önceki hadiste namazı ikame ettikleri yani bu İslam şiarını devam ettirdikleri sürece yöneticiye karşı çıkmak yasaklanırken ikinci hadiste “katınızda Allah’tan bir burhan bulunan apaçık bir küfür görmeniz” şartı istisna edilmektedir. Bunun anlamı namazın yasaklanmasının apaçık bir küfür olduğu ve bunun katımızda Allah katından bir bürhan ile sabit olmasıdır. Nitekim diğer hadiste şöyle gelmiştir:

Ebu Umame radiyallahu anh’den: “Rasûlullah sallallahu aleyhi ve sellem şöyle buyurdu:

 “İslam’ın kulpları birer birer eksilecek, her bir kulp eksildiğinde insanlar sonrakine teşebbüs edecektir. İlk eksilecek şey (Allah’ın indirdikleriyle) hüküm, sonuncusu da namaz olacaktır.”^[5]

İlk eksilen şey Allah’ın indirdikleriyle hükümdür ki, raşid hilafetin otuz sene süreceği bildirilmiş, sonra ısırıcı sultanlığın başlayacağı ifade edilmiştir. Hadiste bildirildiği gibi yönetimde zulüm meydana gelmeye başlamıştır. Yönetimde zulüm demek, Allah’ın indirdiğinden başkasıyla hüküm demektir. Zira Allah’ın indirdiği hükümlerde zulüm söz konusu olamaz. Bu yüzden ne Rasûlullah sallallahu aleyhi ve sellem bu yöneticilerin tekfirine işaret etmiş, ne de müslümanlar bu yüzden yöneticileri tekfir etmişlerdir. İşte Haricilerin ve Mürcie’nin sünnet ehline muhalefet ettikleri en önemli noktalardan birisi budur. Sonra hadiste İslam’dan son eksilen şeyin namaz olduğu ifade edilmektedir. Yani namaz da yasaklanınca artık İslam’dan bir şey kalmamış demektir.

Bazıları akidemizin değiştiği iddiasında bulunuyorlar. Halbuki Plandemiden önce sitemde 2018 tarihinde Daru’l-Harpten dolayı tekfir meselesiyle ilgili şu yazıyı yayınlamıştım:

 http://www.ebumuaz.blogspot.com/ دار السنة: Halka Dâr'ın Hükmüne Göre Hükmetme ve Tagutu Tekfir Etmeyeni Tekfir Bidati

Bulaşıcı hastalık hurafesi gibi yalanlara da şu hadiste işaret vardır:

Ebu Said el-Hudri radıyallahu anh’den: Rasulullah sallallahu aleyhi ve sellem şöyle buyurdu:

“Zulmeden ve yalan söyleyen idareciler olacak. İnsanlardan aldanmış olanları (Şu’be rivayetinde: “İnsanların değersizleri” dedi) bunlara gidecektir. Kim onların yalanlarını tasdik ederse ben ondan değilim, o da benden değildir.”^[6]

Bu manadaki hadisler mütevatirdir.

İslam şiarlarının yasaklanması suretiyle ülkelerin darul harbe dönmesi, öncesinde müslümanların münafık olan yöneticilerinin artık mürtetler oldukları manasına gelmektedir ve muayyen bazı şahısların mürtet olduğuna hükmetme mesuliyeti de daha önce münafık yöneticilerin üzerinde iken, onlar sakıt olunca, halklar olarak bizim üzerimize yıkılmış durumdadır. Bu yüzden dikkat edilmesi gereken hususlara uyarmak gerekir:

a- Umumi veya mutlak tekfir, muayyen tekfiri gerektirmez. Ülkemizde maskelerle şeytanın dinine itaat ettiğini gördüğümüz genele bakarak kâfir olduklarını söylüyorsak da, muayyen şahısların; onlar İslam şiarlarının yasaklanmasını onayladıklarını açıkça ifade etmedikleri sürece kafir ve mürted olduklarını asla söylemiyoruz!

b- Bir amelin küfür oluşunun naslarla sabit olması, o ameli işleyen herkesin tekfir edilmesini gerektirmez. Bilakis tekfirin şartlarının yerine gelmesi ve manilerinin ortadan kalması darulislamda da darulharpte de gözetilmek zorundadır. Bu yüzden bu konuda ilim ehli söz sahibidir. İlim ehli olmayanlar muayyen şahıslar hakkında küfre hüküm vermekten kaçınmalıdır.

Ancak namazın yasaklanması ya da farzlığının inkâr edilmesi, şer’i tesettürün yasaklanması veya farziyetinin inkâr edilmesi, sünnetin inkâr edilmesi gibi dinin zaruriyatıyla küfür olduğu bilinen meselelerde cehalet ve tevil geçerli bir mazeret olmadığından böyle kimselere Daru’n-nifakta (Yani islam şiarlarının yerine geldiği fakat yöneticilerin islam ahkâmını uygulamadıkları ülkelerde) zındık hükmü verilirken, darulharpte mürted muamelesi yapılır.

c- Namazı tembellikle terk eden kimseler darun-nifakta da, darulharpte de zındık ya da mürted değil, münafık muamelesi görürler. Ancak namazın farz oluşunu inkâr ya da namazı yasaklamak her halukarda sarih küfürdür.  Dolayısıyla namazın farz oluşunu inkâr etmeksizin tembellikle terk eden kimseler nifak küfründedirler. Bu kimselerin velayetleri, akidleri, zimmetleri, nikâhları dünya hükmü bakımından geçerlidir. Ahiretteki durumları ise, kendilerine hüccet ulaşmış olmasına rağmen namazı terk ediyorlarsa ebedi ateştir.

2- Muaviye b. Hakem es-Sulemi radiyallahu anh hadisinden faydalara dönecek olursak, iman ehlinden bir kimseyi dövmenin ne büyük bir suç olduğuna işaret vardır. Bu hususta elimiz altındakiler yani eşlerimiz, çocuklarımız, kölelerimiz hakkında şu uyarılar vardır:

Abdullah b. Amr b. el-As radiyallahu anhuma’dan: Rasûlullah sallallahu aleyhi ve sellem şöyle buyurdu:

 “Yedi yaşına geldiklerinde çocuklarınıza namazı emredin. On yaşına geldiklerinde namaz kılmadığı takdirde dövün ve yataklarının arasını ayırın….”^[7]

Çocuklara yedi yaşında namazı emretmek söz konusu edildiğine göre bu yaştan önce namaz, abdest, şartları, mufsitleri yani bozan şeyler gibi ahkâm eğitimi verilmeli ki çocuklara bilmedikleri bir şey emredilmiş olmasın. Yedi yaşından itibaren de üç sene boyunca namaz sadece emredilecek, çocuklar dövülmeyecektir, dövmeksizin cezalandırmalar uygulanabilecektir! On yaşına gelmiş olmasına rağmen namaz kılmamakta ısrar ederlerse dövmek meşru olmaktadır. Ancak yine onların dünya hükmüyle tekfirine dair bir hükmün söz konusu edilmemesi düşünülsün!

Eğer eşler veya çocuklar namaz kılıyorlarsa bu durumda onları dövmek caiz olmaz:

Ebu Galib rahimehullah’tan: “Ebu Umame radiyallahu anh dedi ki: “Rasûlullah sallallahu aleyhi ve sellem Hayber’den yanında iki köle ile döndü. Ali radiyallahu anh dedi ki:

“Ey Allah’ın rasulü! Bunlar bize hizmet etsinler.” Rasûlullah sallallahu aleyhi ve sellem buyurdu ki:

“Bu ikisinden dilediğini al.” Ali radiyallahu anh dedi ki: “Benim için sen seç.” Rasûlullah sallallahu aleyhi ve sellem buyurdu ki:

“Şunu al ve ona vurma. Zira ben Hayber dönüşümüzde onun namaz kıldığını gördüm. Muhakkak ki ben namaz ehline vurmaktan yasaklandım.” Diğer köleyi de Ebu Zer radiyallahu anh’e verdi ve buyurdu ki:

“Ona iyi davran.” Sonra dedi ki: “Ey Ebu Zer! Sana verdiğim köle ne yaptı?” O da dedi ki: “Bana ona iyi davranmamı emretmiştin. Ben de onu azat ettim.”^[8]

Eşlerin dövülmesinin meşru olduğu haller ve dövmenin fıkhına gelince: Kişinin eşini veya çocuğunu dövmesini meşru kılacak kadar ciddi bir suç işlemesi durumunda kayıt konulmuştur

Muaviye b. Hayde radıyallahu anh’den:  “Dedim ki: “Ey Allah’ın rasulü! Eşlerimizin bizden biri üzerindeki hakkı nedir?” Nebî sallallahu aleyhi ve sellem şöyle buyurdu:

“Yediğinde ona da yedirmen, giydiğinde veya kazandığında ona da giydirmen, yüze vurmaman, ona çirkin söz söylememen, yatağını ancak evin içinde ayırmandır.” Ebu Davud dedi ki: “Çirkin söz ile kastedilen: “Allah seni çirkinleştirsin” demektir.”^[9]

Yüze vurmaktan yasaklayan daha başka hadisler de vardır ve malumdur.

Suleyman b. Amr b. Ahvas rahimehullah’tan: babam (Amr b. el-Ahvas) radiyallahu anh bana şöyle rivayet etti:

 “O, Rasûlullah sallallahu aleyhi ve sellem ile beraber veda haccına katılmıştı. Rasûlullah sallallahu aleyhi ve sellem Allah’a hamdu sena edip öğüt verdikten sonra şöyle buyurdu:

“Dikkat edin! Kadınlar hakkında birbirinize hayrı tavsiye edin. Onlar yanınızda ancak yardımcılardır. Onlardan başka bir şeye sahip değilsiniz. Ancak açık bir çirkinlik işlemeleri müstesna. Eğer bunu yaparlarsa onları yataklarında ayırın, iz bırakmayacak şekilde dövün. Size itaat ederlerse aleylerinde bir yol aramayın. Dikkat edin! Muhakkak ki sizin kadınlarınız üzerinde hakkınız olduğu gibi elbette kadınlarınızın da sizin üzerinizde hakkı vardır. Sizin onlar üzerinizdeki hakkınız; hoşlanmadığınız kimselere yataklarınızı çiğnetmemeleri, hoşlanmadığınız insan­ları evinize sokmamalarıdır. Onların sizin üzerinizdeki hakları: Giy­dirmelerinde, yedirmelerinde onlara karşı en güzel şekilde davramanızdır.[10]

Bu hadiste de açık bir çirkinlik yani eve yabancı bir erkek almaları suçunu işlemeleri halinde iz bırakmayacak şekilde dövmek şart koşulmaktadır. Bazı âlimler bu hadisteki iz bırakmayacak şekilde dövmek ifadesini şöyle izah etmişlerdir: İz bırakmayacak şekilde dövmek, havlu, elbise ve benzeri şeylerle vurmakla olur.

Lakit b. Sabre radiyallahu anh şöyle demiştir: “Ey Allah’ın rasulü! Benim dili uzun bir hanımım var, yani ağzı bozuk” dedim. Rasulullah sallallahu aleyhi ve sellem:

“Öyleyse onu boşa” buyurdu. Ben dedim ki: “Ey Allah’ın rasulü! Onunla aramızda arkadaşlık (hukuku) ve bir de çocuk var” Rasulullah sallallahu aleyhi ve sellem de:

“Ona emret, ona öğüt ver. Eğer onda bir hayır görür­sen, nasihat etmeye devam edersin. Karını, cariyeni döver gibi döv­me!” dedi.”^[11]

Bu hadiste de kocasına diliyle eziyet vermekte aşırılık eden kadın nasihat dinlemez de ısrar ederse dövülmeyi hak edeceği, lakin onun köle döver gibi dövülmemesi de ifade edilmiştir. Yani kadınlarınız sizin köleleriniz değildir ki kendi vazifeleri olmayan bir işi yapmadıkları için dövülsün! Bu hadiste kadınlara köleymiş gibi davranmaktan, onlara mecbur olmadıkları vazifeleri yükleyip bu yüzden cezalandırmaktan sakındırma vardır.

Abdullah b. Zem’a radiyallahu anh’den: “Rasûlullah sallallahu aleyhi ve sellem hutbe verdi ve Sonra kadınları anarak onlar hakkında öğüt verdi. Sonra buyurdu ki:

“Sizden biriniz ne zamana kadar karısını köle döver gibi dövmeye devam edecek? Olur ki, o kadınla günün sonunda cima eder.”^[12]

İyas b. Abdillah b. Ebi Zübab radıyallahu anh’den: Rasulullah sallallahu aleyhi ve sellem buyurdu ki:

“Allah’ın kadın kullarını dövmeyin!” Bunun üzerine dövmeyi bıraktılar. Ömer b. el-Hattab radıyallahu anh geldi ve dedi ki: “Ey Allah’ın rasulü! Kadınlar kocalarına karşı huysuzluk ediyorlar.” Bunun üzerine dövmeleri için izin verildi. Onlar da dövdüler. Pek çok kadın kocalarını şikâyet için Rasulullah sallallahu aleyhi ve sellem’in evini kuşattılar. Rasulullah sallallahu aleyhi ve sellem buyurdu ki;

“Muhammed ailesini yetmiş kadar kadın kuşatarak kocalarını şikâyet ettiler. Onları hayırlılarınız olarak bulamadılar.”^[13]

3. faide: Rasûlullah sallallahu aleyhi ve sellem cariyeye Allah’ın nerede olduğunu sormuş ve “Semada” demesi üzerine onun mü’mine olduğuna hükmetmiştir. Mü’mine olduğuna hükmedilen bir cariyeye haksız yere tokat vurduğu için sahabeye onu azat etmesini söylemiştir.

Peki, bu cariye hangi sebeple dayak yemişti? Güttüğü koyunlardan birini zayi etmesi sebebiyle!

Ve Rasûlullah sallallahu aleyhi ve sellem bu sebeple onu dövmenin zulüm olduğuna hükmetmiştir!

Artık eşlerini, çocuklarını dünyalık bir sebep yüzünden dövenlerin nasıl bir zulümde bulunduklarını tefekkür etmeleri ve tevbe etmeleri gerekir!

Sünnet ehlinin her konuda en güzel örneği ise Rasûlullah sallallahu aleyhi ve sellem’dir:

Enes radiyallahu anh’den:  “Nebî sallallahu aleyhi ve sellem’e on sene hizmet ettim. Bana hiç: “Uf” demedi, “Neden şöyle yaptın” veya “Yapacak mısın” demedi.”^[14]

 “Aişe radiyallahu anha dedi ki:

“Rasûlullah sallallahu aleyhi ve sellem müstehcen ve çirkin konuşan, çarşılarda bağıran biri değildi. Kötülüğe kötülükle karşılık vermezdi. Lakin affeder ve vazgeçerdi.”^[15]

Yine Aişe radiyallahu anha dedi ki “Rasûlullah sallallahu aleyhi ve sellem Allah yolunda cihad etmesi dışında bir şeye, bir kadına veya bir hizmetçiye eliyle vurmuş değildir. Ona hiç bir şey isabet etmemiştir ki, sahibinden intikam alsın. Ancak o Allah'ın haramlarından bir şeyi çiğnemişse Allah Azze ve Celle için intikam alırdı.”^[16]

---

[1] Sahih. Muslim (537)

[2] Sahih. Muslim (1064) Buhârî (4351)

[3] Sahih. Muslim (1855)

[4] Sahih. Buhârî (7055, 7056, 7200, 18) Muslim (1709)

[5] Sahih. Ahmed (5/251) Abdullah b. Ahmed es-Sunne (764) İbn Hibbân (15/111) Hâkim (4/104) Taberânî (8/98) Mervezi es-Salat (407) Hallâl es-Sunne (1330) İbn Batta el-İbane (1/170) Ebu Nuaym Maride (3872) Beyhakî Şuab (4894, 7118) İbn Asakir Tarih (36/266) Deylemi (5363) el-Elbani Sahihu’l-Cami (5075) Mukbil b. Hadi Camiu’s-Sahih (892, 2394, 3072, 3225)

[6] Hasen. Tayalisi (2337) İbnu’l-Mubarek Musned (265) İbn Hibban (1/520) Ebu Ya’la (2/404, 465) Ahmed (3/24, 92) Ebu Muhammed el-Fakihi el-Fevaid (197) Hatib el-Muttefak ve’l-Mufterak (624) İbn Hacer Emaliyu’l-Mutlaka (s.218) Eslem b. Sehl Bahşel Tarihu Vasit (s.44)

[7] Sahih. Ahmed (2/180, 187) Ebû Dâvûd (495) Hâkim (1/311) İbn Ebî Şeybe (1/304) Ebû Nuaym Hilyetu'l-Evliyâ (10/26) Darekutni (1/230) Beyhakî (2/229) el-Elbani İrva (247)

[8] Hasen. Ahmed (5/250, 258) Buhârî Edebu’l-Mufred (163) Taberânî (8/275, 330, 344) el-Elbani es-Sahiha (1428) Mukbil b. Hadi Camiu’s-Sahih (896, 1767, 2092)

[9] Sahih. Ebû Dâvud (2142-44) İbn Mâce (1850) Nesâî Sunenu'l-Kubrâ (9171) Ahmed (4/447, 5/3) Abdurrazzak (7/148) Hâkim (2/205) İbn Hibbân (9/483) Begavi Şerhu’s-Sunne (2330) Taberânî Mu'cemu'l-Kebîr (19/427) İbn Hazm el-Muhalla (9/510) Beyhakî (7/467) İbn Asakir Tarih (1/177) Mukbil b. Hadi Camiu’s-Sahih (323, 342, 1311)

[10] Sahih. Tirmizî (1163) İbn Mâce (1851) Nesâî Sunenu'l-Kubrâ (9169) Tahavî Şerhu Muşkili'l-Âsâr (2524) İbn Ebî Şeybe Musned (563)

[11] Sahih. Şafii, Sunen (657) Şafii el-Umm (1/27) Ahmed (4/33, 211) Buhârî Edebu’l-Mufred (166) Ebu Davud (142-144, 2366) Tirmizî (788) Nesâî (87) İbn Mâce (407, 448) İbn Ebî Şeybe (1/18, 32, 2/345) Abdurrazzak (1/26) İbn Hibban (3/332, 10/367) Hâkim (1/248, 2/254, 4/123) İbn Huzeyme (150, 168) İbnu’l-Carud el-Munteka (80) Ebu Ubeyd et-Tuhur (284) Ebu Muhammed el-Begavi Şerhu’s-Sunne (213) Ebu’l-Kasım el-Begavi Mu’cem (2930) Taberânî (19/216) Hatib el-Muttefak ve’l-Mufterak (1700) Beyhakî (7/303) Beyhakî Ma’rife (657) el-Elbani Ta’likatu’l-Hisan (1051, 1084, 4493) Mukbil b. Hadi Camiu’s-Sahih (726, 1468, 1819, 2712, 3984)

[12] Sahih. Buhârî (4942, 3377) Muslim (2855)

[13] Buhârî ve Muslim'in şartlarına göre sahih. Şafii Musned (1263) Ebu Davud (2146) İbni Mace (1985) İbni Hibban (9/499) Darimi (2219) Humeydi (876) Abdurrazzak (9/442) İbnu’l-Munzir Tefsir (1726) İbn Ebi Asım el-Ahad ve’l-Mesani (2716-2717) Buhari Tarih (1/440) Beyhaki (7/304-305) Hâkim (2/205, 208) Taberani (1/270) Taberi Tehzibu’l-Asar (1137) el-Elbani Sahihu’l-Cami (7360)

[14] Sahih. Buhârî (6038, 2768) Muslim (2309)

[15][15] Sahih. Tirmizî (2016) İbn Hibbân (14/355) Ahmed (6/174, 236) Ahmed Zühd (6) Tayalisi (1623) İbn Ebî Şeybe (5/211) İshak b. Rahuye (1612) İbn Sa’d (1/365) Hatib Tarih (6/158) Beyhakî (7/45) Beyhakî Delail (1/315) Tahavî Şerhu Muşkili'l-Âsâr (4433) İbn Asakir Tarih (3/380) el-Elbani es-Sahiha (2095) Mukbil b. Hadi Camiu’s-Sahih (2133, 2138, 3532, 4376)

[16] Sahih. Muslim (2328)

Taun Bulunan Yere Girmeyin ve Çıkmayın Hadisi Hastalık Bulaşması İddiasını Reddediyor!

 Bâtıl ehlinin hastalık bulaşması hurafesine delil getirmeye çalıştıkları bir rivayet var, aslında bu rivayet açıkça kendi aleyhlerine delil olmasına rağmen tefekkür ve tedebbür etmekten mahrum bırakılmış kimselerin çoğunlukta olduğuna maalesef hala şahit oluyoruz. Bu yüzden söz konusu rivayetin metnini ve düşünmeyi akletmedikleri inceliği vurgulamak istiyorum:

Abdullah b. Abbas radiyallahu anhuma’dan:

أَنَّ عُمَرَ بْنَ الخَطَّابِ رَضِيَ اللَّهُ عَنْهُ، خَرَجَ إِلَى الشَّأْمِ حَتَّى إِذَا كَانَ بِسَرْغَ لَقِيَهُ أُمَرَاءُ الأَجْنَادِ أَبُوعُبَيْدَةَ بْنُ الجَرَّاحِ وَأَصْحَابُهُ فَأَخْبَرُوهُ أَنَّ الوَبَاءَ قَدْ وَقَعَ بِأَرْضِ الشَّأْمِ قَالَ ابْنُ عَبَّاسٍ فَقَالَ عُمَرُ ادْعُ لِي المُهَاجِرِينَ الأَوَّلِينَ فَدَعَاهُمْ فَاسْتَشَارَهُمْ وَأَخْبَرَهُمْ أَنَّ الوَبَاءَ قَدْ وَقَعَ بِالشَّأْمِ فَاخْتَلَفُوا فَقَالَ بَعْضُهُمْ قَدْ خَرَجْتَ لِأَمْرٍ وَلاَ نَرَى أَنْ تَرْجِعَ عَنْهُ وَقَالَ بَعْضُهُمْ مَعَكَ بَقِيَّةُ النَّاسِ وَأَصْحَابُ رَسُولِ اللَّهِ صَلَّى اللهُ عَلَيْهِ وَسَلَّمَ وَلاَ نَرَى أَنْ تُقْدِمَهُمْ عَلَى هَذَا الوَبَاءِ فَقَالَ ارْتَفِعُوا عَنِّي ثُمَّ قَالَ ادْعُوا لِي الأَنْصَارَ فَدَعَوْتُهُمْ فَاسْتَشَارَهُمْ فَسَلَكُوا سَبِيلَ المُهَاجِرِينَ وَاخْتَلَفُوا كَاخْتِلاَفِهِمْ فَقَالَ ارْتَفِعُوا عَنِّي ثُمَّ قَالَ ادْعُ لِي مَنْ كَانَ هَا هُنَا مِنْ مَشْيَخَةِ قُرَيْشٍ مِنْ مُهَاجِرَةِ الفَتْحِ فَدَعَوْتُهُمْ فَلَمْ يَخْتَلِفْ مِنْهُمْ عَلَيْهِ رَجُلاَنِ فَقَالُوا نَرَى أَنْ تَرْجِعَ بِالنَّاسِ وَلاَ تُقْدِمَهُمْ عَلَى هَذَا الوَبَاءِ فَنَادَى عُمَرُ فِي النَّاسِ إِنِّي مُصَبِّحٌ عَلَى ظَهْرٍ فَأَصْبِحُوا عَلَيْهِ قَالَ أَبُوعُبَيْدَةَ بْنُ الجَرَّاحِ أَفِرَارًا مِنْ قَدَرِ اللَّهِ؟ فَقَالَ عُمَرُ لَوْ غَيْرُكَ قَالَهَا يَا أَبَا عُبَيْدَةَ؟ نَعَمْ نَفِرُّ مِنْ قَدَرِ اللَّهِ إِلَى قَدَرِ اللَّهِ أَرَأَيْتَ لَوْ كَانَ لَكَ إِبِلٌ هَبَطَتْ وَادِيًا لَهُ عُدْوَتَانِ إِحْدَاهُمَا خَصِبَةٌ وَالأُخْرَى جَدْبَةٌ أَلَيْسَ إِنْ رَعَيْتَ الخَصْبَةَ رَعَيْتَهَا بِقَدَرِ اللَّهِ وَإِنْ رَعَيْتَ الجَدْبَةَ رَعَيْتَهَا بِقَدَرِ اللَّهِ؟ قَالَ فَجَاءَ عَبْدُ الرَّحْمَنِ بْنُ عَوْفٍ وَكَانَ مُتَغَيِّبًا فِي بَعْضِ حَاجَتِهِ فَقَالَ إِنَّ عِنْدِي فِي هَذَا عِلْمًا سَمِعْتُ رَسُولَ اللَّهِ صَلَّى اللهُ عَلَيْهِ وَسَلَّمَ يَقُولُ إِذَا سَمِعْتُمْ بِهِ بِأَرْضٍ فَلاَ تَقْدَمُوا عَلَيْهِ وَإِذَا وَقَعَ بِأَرْضٍ وَأَنْتُمْ بِهَا فَلاَ تَخْرُجُوا فِرَارًا مِنْهُ قَالَ فَحَمِدَ اللَّهَ عُمَرُ ثُمَّ انْصَرَفَ

“Ömer b. el-Hattab radiyallahu anh Şam’a geldi. Surg vadisine geldiği zaman ordu komutanları onu karşıladılar. Ebu Ubeyde b. el-Cerrah radiyallahu anh ve ashabı Şam’da tâun vebasının meydana geldiğini haber verdiler. Ömer radiyallahu anh dedi ki:

“Bana ilk muhacirleri çağırın.” Onları çağırdılar ve onlarla istişare etti. Onlara Şam’da veba meydana geldiğini haber verdi. Bu konuda ihtilaf ettiler. Bazıları dedi ki:

“Sen bir iş için çıktın, geri dönmeni uygun görmüyoruz.” Bazıları da dediler ki: “İnsanların ve Rasûlullah sallallahu aleyhi ve sellem’in ashabından kalanlar seninle beraberdir. Bu vebânın olduğu yere gitmeni uygun görmüyoruz.” Ömer radiyallahu anh dedi ki: “Yanımdan kalkın.” Sonra dedi ki:

“Bana Ensar’ı çağırın.” Onları çağırdılar ve onlarla da istişare etti. onlar da Muhacirler gibi görüş belirttiler ve ihtilaf ettiler. Ömer radiyallahu anh: “Yanımdan kalkın” dedi. Sonra dedi ki:

“Bana Kureyş’in Fetihte hicret eden yaşlılarını çağırın.” Onları çağırdılar ve onlardan iki kişi dahi ihtilaf etmeden dediler ki:

“Senin insanlarla birlikte geri dönmeni ve vebâ olan bu bölgeye gitmemeni uygun görüyoruz.” Bunun üzerine Ömer radiyallahu anh insanlara şöyle nida etti:

“Muhakkak ki ben bineğim üzerinde geri dönüyorum, siz de öyle yapın.” Ebu Ubeyde b. el-Cerrah radiyallahu anh dedi ki:

“Allah’ın kaderinden mi kaçıyorsun?” Ömer radiyallahu anh dedi ki:

“Keşke bunu senden başkası söyleseydi ey Ebu Ubeyde! Evet, Allah’ın kaderinden yine Allah’ın kaderine kaçıyorum. Ne dersin senin deve sürün olsa, iki vadiden biri yeşillik, diğeri kıraç olsa, develerini yeşillikte otlatman da, kıraç alanda otlatman da Allah’ın kaderiyle değil midir?” Bu sırada bir ihtiyacı için oradan ayrılmış olan Abdurrahman b. Avf radiyallahu anh geldi ve dedi ki:

“Bu konuda bende bir ilim vardır. Ben Rasûlullah sallallahu aleyhi ve sellem’i şöyle buyururken işittim:

“Bir yerde onu işitirseniz oraya gitmeyin. Siz orada iken meydana gelirse de ondan kaçarak çıkmayın.” Bunun üzerine Ömer radiyallahu anh Allah’a hamd etti ve geri döndü.”^[1]

* Tâûn hastalığı diğer bazı hadislerle açıkça ifade edildiği gibi cinlerin saldırısına maruz kalmaktan meydana gelmektedir. Hurafe ehlinin iddia ettikleri gibi bir bulaşıcı hastalık sözkonusu değildir. Bu hadisin manasını tahrif ederek bulaşıcı olduğunu iddia ettikleri hastalıklardan korunmak için karantina uygulamasına delil getirmeleri ise açık bir bâtıldır. 

Şam’daki ordu komutanları Ömer radiyallahu anh ve kafilesini karşılamışlardır. Şayet bulaşıcılık diye bir inanç söz konusu olsaydı onların da Ömer radiyallahu anh ve kafilesiyle bir araya gelmemeleri gerekirdi! Yahut bulaşıcılık diye bir şey olsaydı onlara da hastalık bulaşmış olurdu ve onların Medine'ye geri dönmeleri caiz olmazdı!

---

[1] Sahih. Buhârî (5729) Muslim (2219)

Daru'l-Küfürde Kafirlerin Malları ve Kadınlarının Hükmü

 Soru: Cemaatle namazı yasaklayan ülkeler daru’l-küfre döndüğüne ve cemaatle namazın yasaklanmasını onaylayanlar mürtetler olduklarına göre, kâfirlerin malları, canları, kadınları müslümanlara helal olmuyor mu?

Cevap: Bu sayılanlar uluslararası anlaşmalara tabi olan herhangi bir ülke vatandaşlığı altında olmayan kimseler için söz konusu olabilir. O zaman Hudeybiye kıssasındaki Ebu Basir radiyallahu anh’ın konumunda olunur.

Mecbur kalanın kâfirin emânında yaşaması da caizdir. Ebu Bekr radiyallahu anh Mekke döneminde müşrikler tarafından çıkarılmak istenince İbnu’d-Dugunne onunla karşılaşmış ve onu geri döndürerek müşriklerle konuşmuş, sonra müşriklerin; “açıktan ibadet ve davette bulunmaması, evinde mescid edinip orada ibadet etmesi” şeklindeki şartlarıyla dönmüş, Ebu Bekr radiyallahu anh de onların şartlarını kabul ederek İbnu’d-Dugunne’nin emanında kalmış, evinin avlusunda mescid edinerek orada davet ve ibadet yapmıştır. (Buhârî 3905)

Rasûlullah sallallahu aleyhi ve sellem de Taif dönüşü Mekke’ye girebilmek için Mut’im b. Adiy’in emanına girmiştir. Bunu Taberânî Mu'cemu'l-Kebîr’de 2/122  Abdulaziz b. İmran’ın bulunduğu bir isnadla rivayet etti.  Taberî Tarih’inde isnadsız olarak: 2/347 ve İbn Sad Tabakat’ında Vakidi yoluyla: 1/211 rivayet ettiler. Vakidi Megazi’de birçok yollarla rivayet etmiştir ve siyer kitaplarında meşhurdur. İbn Kudame er-Rikkat ve'l-Buka kitabında (s.118) el-Umevi'nin Megazi'sinden naklen Maruf b. Harrebuz - Cafer b. Abdirrahman b. Muhaysin b. Ebi Veda'a es-Sehmi yoluyla rivayet etmiştir. Bu kıssanın aslının sahih olduğunu gösteren şeylerden biri Buhârî ve başkalarının rivayetidir. Mut’im b. Adiy Medine’ye hicretten önce ölmüş, Rasûlullah sallallahu aleyhi ve sellem de Bedir esirleri hakkında şöyle buyurmuştur: 

“Şayet Mut’im b. Adiy hayatta olsaydı ve bu esirleri isteseydi onları serbest bırakırdım.” (Buhârî 3139) Bu hadis, Rasûlullah sallallahu aleyhi ve sellem’in Mekke’ye giriş için Mut’im b. Adiy’in emanına sığınması kıssasının sahih olduğunu ve Rasûlullah sallallahu aleyhi ve sellem’in vefa olarak böyle buyurduğunu göstermektedir. Yine Mekke döneminde Ebu Talib ölünceye kadar onun emanında kaldığı bilinen bir husustur.

Kişi uluslararası anlaşmalara tabi bir ülkenin vatandaşı olarak kaldığı sürece kâfirin emanı ile o ülkede yaşıyor demektir. Bu durumda eman veren kimsenin meşru şartları çerçevesinde hareket etmek gerekir. Mü’minlerin özelliklerinden biri de ahidleri gözetmektir. “Onlar ki, emanetlerine ve ahidlerine riayet ederler;” (Mu’minun 8)

Allah en iyi bilendir.

* Yukarıda bahsi geçen Mut'im b. Adiy kıssasının en sağlam tariki şudur:

El-Umevi Megazi’de dedi ki: Bana babam tahdis etti, dedi ki bana Maruf b. Harrebuz tahdis etti, dedi ki: Cafer b. Abdirrahman b. Muhaysin b. Ebi Vedâ’a es-Sehmî şöyle rivayet etti:

“Ebu Talib vefat ettiği zaman kureyşin Nebî sallallahu aleyhi ve sellem’e eziyeti arttı ve kovmak istediler. Bir gece vadinin yukarısına çıktı ve ertesi günün akşamına kadar kaldı. Adiy b. Amr b. Huzaa kabilesinden biri olan İbn Uraykid ile karşılaştı. O Rasûlullah sallallahu aleyhi ve sellem’in Medine’ye hicretinde rehberi olan kişidir. Nebî sallallahu aleyhi ve sellem ona dedi ki:

“el-Ahnes b. Şerik’e gidip bana destek olur musun?”o da: “Evet” dedi. Rasûlullah sallallahu aleyhi ve sellem buyurdu ki: 

“Ona git ve de ki: “Muhammed (sallallahu aleyhi ve sellem) diyor ki: “Kavmine karşı beni sığındırır mısın?” Bunun üzerine gitti ve dedi ki: “Beni Muhammed gönderdi ve kavmine karşı kendisini sığındırmanı istiyor.” O da dedi ki: 

“Kureyş’in anlaşmalısı olanlar sığındıramaz.” O da gelip bunu haber verdi. Rasûlullah sallallahu aleyhi ve sellem buyurdu ki:

“Suheyl b. Amr’a git ve de ki: “Muhammed sana diyor ki: “Kavmine karşı beni sığındır” O da gidip dedi ki: 

“Muhammed (sallallahu aleyhi ve sellem) sana diyor ki: “Kavmine karşı beni sığındır” Suheyl dedi ki: 

“Amir b. Luey oğulları Ka’b oğullarından birini sığındıramıyor.” İbn Uraykid dönüp bunu haber verdi. Rasûlullah sallallahu aleyhi ve sellem buyurdu ki:

“el-Mut’im b. Adiy’e gidip de ki: “Muhammed sana şöyle diyor: “Beni kavmine karşı sığındır.” O da: 

“Evet, bunu yaparım. Ben onun komşusuyum. O nerede?” dedi. O da: “Vadinin yukarısında” dedi. El-Mut’im: “Ona söyle gelsin.” İbn Uraykid gidip haber verdi. Nebî sallallahu aleyhi ve sellem’i ona götürdü ve o gece sabaha kadar onun yanında kaldı. Sonra el-Mut’im dedi ki: “Elbiseni giy.” O da elbisesini giydi. Sonra Mut’im b. Adiy onunla beraber kılıcını kuşanmış olarak çıktı. Yanında altı veya yedi oğlu da kılıçlarını kuşanmış olarak çıktılar. Mescide girdiler ve hep birlikte rüknü selamladılar. Nebî sallallahu aleyhi ve sellem’e: “Tavaf et” dediler. Tavaf yerini kılıçlarının kınlarıyla kuşattılar. Ebu Sufyan b. Harb gelip dedi ki:

“Ey Mut’im! Sen onu sığındırdın mı yoksa tabi mi oldun?” Mut’im: “Sığındırdım” dedi. Ebu Suftyan dedi ki: 

“O halde komşuna ihanet etme.” Sonra Nebî sallallahu aleyhi ve sellem tavafını bitirinceye kadar oturdu. Mut’im b. Adiy ve oğulları hep birlikte kalktılar. Ebu Sufyan da kendi meclisine gitti. Nebî sallallahu aleyhi ve sellem orada günlerce bekledikten sonra hicret izni verildi. Nebî sallallahu aleyhi ve sellem Medine’ye gelince çok geçmeden el-Mut’im’in cenaze haberi geldi. Hassan (b. Sabit) radiyallahu anh dedi ki: 

“Vallahi ona varis olacağım.” Muhammed sallallahu aleyhi ve sellem’in ashabından biri dedi ki: 

“Kâfir birine nasıl varis olacaksın?” O da dedi ki 

“Nebî sallallahu aleyhi ve sellem’e yaptıklarından dolayı ona teşekkürü yerine getirmek istiyorum...” (İbn Kudame er-Rikkat ve’l-Buka s. 118)