Kokan Et ve İslamoğlu’nun Kelamcılığı

Son günlerin moda tagutu M. İslamoğlu, "Kur’an’ın Mahlûk olduğu" şeklindeki habis akidesini önceleri işaret ederek dikte ederken, “Ağlamaktan Sorumlu Bakan(!)” olduğu söylenen, duygusal bir bakanın yağlamalarından süzdüğü gazla olsa gerek, alenî bir şekilde darazlanmalarını ilan etmeye başladı. Hani seleften bir imam; “Bir hadisçi gördüğüm zaman sanki Nebî sallallahu aleyhi ve sellem’i görmüş gibi mutlu oluyorum” diyor ya,  M. İslamoğlu da “Bir hadisçi gördüğünde sanki Nebî sallallahu aleyhi ve sellem’i görmüş gibi kuduran” bir edayla Ehl-i Hadise ve hadislere saldırmaya başladı. Pembe janjanlarla süslemek suretiyle paşa lokumlarını(!) duygusal fanatiklerine yedire dursun, bizler de bakar körlerin yücelttiği her liyakatsizi Allah’ın alçaltacağı günü beklemekteyiz.

Hadisleri Kur’ân’a arz ederek sıhhat ya da zayıflığını belirleyebileceğini iddia eden İzlamoğlu, “İsrailoğulları olmasaydı et kokmazdı” (Buhari 3330, 3399, Muslim 1470) hadisini Kur’an’a arz ettiğini ve bu hadisin sınıfta kaldığını söylüyor. Sonra da Buhari’nin ve dolayısıyla hadis ehlinin sıhhat belirleme metodunun çürük olduğu tezini temellendirmek için “Bu hadisin Sahihu Buhari’de ne işi var? Et kokar, sünnetullah böyledir, İsrailoğullarından önce de et kokardı” diyor.

Öncelikle görülmektedir ki Allah Azze ve Celle İzlamoğlu’nun kalbini kör etmiş, ne hadisi doğru anlamış, ne de arz ettiği Kur’ân’ı anlamış!

Zira İzlamoğlu’nun bu yüzeysel mantığıyla anladığı mana ile hadisi anlamaya kalksak bile Kur’ân’a aykırı bir ifade değildir: Allah Azze ve Celle mealen şöyle buyurur: “İnsanların elleriyle işledikleri yüzünden karada ve denizde fesad çıkmıştır. Allah da belki yaptıklarından dönerler diye, onlardan bir kısmının cezasını onlara taddırır.” (Rum 41)

Hadisten anlaşılması gereken manaya gelince; infaktaki bereketin, imsak sebebiyle yok olmasıdır. Hadiste kastedilen et, (ki el-lahm kelimesindeki lamı ta’rif, zihnî ahid içindir) İsraioğullarına her gün rızık olarak gelen bıldırcın etidir. Onlar bu eti taze olarak yiyorlar, başkalarına da infak ediyorlardı. Cimrileşip de bu eti stokladıklarında onun bozulması ve kokması ile cezalandırıldılar. Belki de bu kötü âdeti insanlar arasında ilk başlatan onlar idi. Yahut başkalarından çok onlar bununla meşhur oldular ve sonradan gelen taklitçilerine bu kötü adette önder oldular.

Dolayısıyla bu kokma etin tabiatinden dolayı değil, İsrailoğullarının bu et hakkındaki uygulamalarından dolayı idi. Şayet onlar stoklamasalardı et bozulmayacaktı.

Allah Azze ve Celle şöyle buyurmuştur: “Bulutu üzerinize gölge yapmış, size kudret helvası ve bıldırcın indirip, "rızık olarak verdiğimiz güzel şeylerden yeyin." (demiştik).  Onlar bize zulmetmemişlerdir; fakat kendi kendilerine zulmediyorlardı.” (Bakara 57, 160)

“(Musa'nın kavmine şöyle demiştik:) "Ey israil oğulları! Sizi düşmanınızdan kurtardık. Tûr’un sağ tarafını size va'dettik; kudret helvası ve bıldırcın indirdik. Size verdiğimiz rızıkların temizlerinden yeyin; fakat bunda haddi aşmayın; aksi halde üzerinize gazabım iner; üzerine gazabımın indiği kimse ise, helak olur.” (Taha 80)

Nitekim Yahya b. Sellâm el-Kayravani, Tefsir’inde (1/270) sahih bir isnadla İbn Abbas radıyallahu anhuma’dan şöyle rivayet etmiştir:

لَوْلا بَنُو إِسْرَائِيلَ مَا خَنِزَ لَحْمٌ، وَلا أَنْتَنَ طَعَامٌ، إِنَّهُمْ لَمَّا أُمِرُوا أَنْ يَأْخُذُوا لِيَوْمِهِمِ ادَّخَرُوا مِنْ يَوْمِهِمْ لِغَدِهِمْ

“İsrailoğulları olmasaydı et bozulmaz ve yemek kokmazdı. Onlar günlük almaları emredilen şeyi ertesi günü için sakladılar.”

Aynı yerde Yahya b. Sellam,  (1/269-270) isnadıyla Katade’den şöyle rivayet etmiştir:

كَانُوا لا يَأْخُذُونَ مِنْهُ لِغَدٍ، لأَنَّهُ كَانَ يَفْسُدُ عِنْدَهُمْ وَلا يَبْقَى إِلا يَوْمَ الْجُمُعَةِ فَإِنَّهُمْ كَانُوا يَأْخُذُونَ لِيَوْمِ الْجُمُعَةِ وَالسَّبْتِ، لأَنَّهُمْ كَانُوا يَتَفَرَّغُونَ فِي السَّبْتِ لِلْعِبَادَةِ وَلا يَعْلَمُونَ شَيْئًا

“Onlar yanlarında bozulacağı için ertesi güne bir şey almazlardı. Sadece Cuma günü kalırdı. Zira onlar Cuma gününden, cumartesi günü için alırlardı. Bu sayede cumartesi gününü ibadete ayırırlar, o gün bir şeye çalışmazlardı.”

Özetle: Hadiste kokmasından bahsedilen et, İsrailoğullarına bir mucize olarak indirilen ettir. Nitekim yukarıda söylediğim gibi el-lahm kelimesindeki lam-ı ta'rif ahdu zihniyyedir ve belirlilik ifade eder. Hadisin söyleniliş sebebi, ahdu zihniyye'deki maksadı ifade etmektedir. İsrailoğullarının cimrilikleri sebebiyle o et (bıldırcın eti) kokmakla İsrailoğulları cezalandırılmıştır. 
Şayet - İzlamoğlunun anladığı gibi - Lam-ı ta'rifin cins için olduğu kabul edilse dahi hadis Kur'ân'ın zahirine aykırı değildir. Rum suresi 41. ayetine uygundur. "Sünnetullah'a aykırı" diyen İzlamoğlu'nun İsrailoğullarından önce de etin koktuğunu ispatlaması gerekir.  

Ey İzlamoğlu, höstünüz lütfen! Bu hadisi inkar edebilmek zannettiğin kadar kolay olsaydı, senden önce aklını ilah edinmiş olanlar, mesela yerlere göklere sığdıramadığın Mutezilî ağabeylerin inkar ederdi! Bir bak el-Faik adlı kitabında (1/399 hanese maddesi) Zemahşerî ne diyor! Hadis senin anladığın gibi mi, yoksa yukarıda açıkladığım gibi mi?

Ey İzlamoğlu! Senin gibiler de olmasaydı “Kelam” kokuşmazdı!

Hizbu’t-Tahrîr’e Cevabım

Bundan 3 sene önce şu linkte:

http://ebumuaz.blogspot.com/2010/01/cehennem-frkalarndan-hizbut-tahririn.html

Hizbu’t-Tahrir’in Ehl-i Sünnet’e aykırı görüşlerine dair bir yazı yayınlamıştım. Birçok Hizipçi tarafından itirazlar geldi, iftira ettiğim yahut cımbızlama yaptığım şeklinde ithamlar yapıldı. Müteaddid münasebetlerle yüzyüze konuştuğumuz arkadaşlara gerekli izahatları yaptım. Zaten yazımda alıntı naklettiğim yerlerde nereden aldığımın kaynakları mevcut. Lakin Hizbu’t-Tahrir’in yayınlarında her sene yapılan neşirlerde sayfa numaralarında değişiklikler olabilmektedir.

1- Mesela en çok itiraz edilen husus: “Şahsiyetul-İslamiye 3/158 “Mütevatir delil, Kurandan bir ayet dahi olsa, akılla ittifak edinceye kadar zan ifade eder” şeklinde yaptığım nakli adı geçen kitapta bulamadıklarını, bunun benim bir iftiram olduğunu söylemeleridir. Bu konunun ispatı için Hizbin Şahsiyetu’l-İslamî kitabının en son baskısındaki sayfa numarası cilt 3 sayfa 163-164’tür. Arapça ifadesini ve tercümesini aktarayım:

 

Tercümesi: “O zaman sem’î delil (kitap ve sünnet)den kastedilen, galip zanna nispetledir. Zira şer’î hükmün ispatında bu yeterlidir. Yani bu beş ihtimal giderildiğinde zan ile kusur bulunacak bir şey kalmaz ve böylece şerî hüküm anlaşılır. Ama yakin ile kusur bulunmamasına gelince, akide konuları için bu kaçınılmazdır. O zaman sadece bu beş ihtimalin nefyi yeterli gelmez. Yani akide hususunda sem’î delil ile istidlal yeterli olmaz. Yani sadece bu ihtimallerin giderilmesi yakin ifade etmez. Bilakis bunun yanında başka şeyler de bulunması zorunludur. Zira sem’î deliller (yani vahiy olan kitap ve sünnet) ancak on şartın yerine gelmesinden sonra yakin ifade eder. Bu beş şart; nesh bulunmaması, takdim ve te’hir, i’rabın değişmesi, tasrif (kelime çekimleri) ve akla aykırı olmamasıdır. Böylece on şart ortadan kalktığında yakini bozacak bir şey kalmaz. İşte o zaman sem’î delil (kitap ve sünnet nassı) yakin ifade eder ve akidede delil getirilebilir. Şer’i hükme göre bu daha önceliklidir. O zaman delaleti yakinî olur. Aynı şekilde buna yakinî olarak sabit olması da eklenir.”

Evet, benim tercüme ettiğim şekilde Takıyuddin Nebhani’nin ifadeleri bunlardır. Dileyen İslam Şahsiyeti kitabının tercümesinin 3. Cildinden ilgili bölümü araştırsın, karşılaştırsın.

Anlaşılması için özet bir şekilde Nebhani’ye göre: “Mütevatir delil, Kurandan bir ayet dahi olsa, akılla ittifak edinceye kadar zan ifade eder” Görüldüğü gibi Allah’a hamd olsun, iftira etmiş değilim. Anlaşılan o ki, Hizbu’t-Tahrir’ci arkadaşlar, üstadlarının ne dediğini anlamıyorlar! İyi ki de anlamıyorlar, bir de anlasalar bela katlanacak!

1- İkinci itiraz edilen husus: “24 rebiulevvel 1390 hicri tarihli soru cevapta: “Yabancı kadını şehvetli ya da şehvetsiz öpmek, musafaha etmek caizdir” fetvasını yayınladılar” şeklinde naklettiğim cümledir. Hizipçiler böyle bir fetvanın vaki olmadığını, ya benim iftira ettiğimi yahut ben nereden nakletmişsem naklettiğim yerin iftira ettiğini ve benim de iftirayı naklettiğimi iddia etmektedirler.

Hakikat şu ki, pekçok hizipçi Hizbu’t-Tahrir gerçeğinden habersizdirler. Yaptığım bu nakli orijinal arapça metniyle nakledeceğim ve tercüme edeceğim. Dileyen arapça metni kopyalayıp Google’da aratabilir. Bu fetvanın yayınlandığı günden beri Hizbu’t-Tahrir’e reddiye veren birçok müellifin bu fetvayı naklettiklerini göreceklerdir. Ben, ilmine ve adaletine güvendiğim müelliflerden bunu naklettim. Bunlardan birisi Abdurrahman ed-Dımeşkiye’dir. O, “er-Reddu Ala Hizbi’t-Tahrir” adlı kitabının 71. sayfasında şöyle nakletmektedir:

* جواز تقبيل المرأة الأجنبية ومصافحتها. فقد أرسل أحد الناس سؤالا للحزب: ما حكم القبلة بشهوة؟ فكان جواب الحزب (من مجموع الأجوبة المذكورة أن القبلة بغير شهوة مباحا وليس حراما)=[نشرة جواب سؤال 24 ربيع الأول سنة 1390 هجري 29/5/1970 ونشرة جواب سؤال 8 محرم 1390 الموافق 16/3/1970 ].

* Yabancı kadını öpme ve müsafaha etmeye cevaz vermeleri. Nitekim insanlardan birisi Hizb’e: “Şehvetle öpmenin hükmü nedir?” diye soru göndermiştir. Hizbin cevap olarak zikrettiği şeyde şehvetsiz olarak öpmenin haram değil, mubah olduğu yazılıdır. Neşretu Cevabi Sual 24 Rebiu’l-Evvel 1390 hicri, 29.5.1970 miladi ve Neşretu Cevabi Sual 8 Muharrem 1390 hicri, 16.3.1970 miladi”

Hizipçi arkadaşlar Hizbu’t-Tahrir tarafından böyle bir fetva yayınlanmadığına dair yalanlama yayınlandığını ve bunu ispat edeceklerini iddia ediyorlar. Ben böyle bir yalanlamayı daha yeni duydum ve ispat edilmesini bekliyorum.

Ezanı Mescid'in Dışında veya Yüksekte Okumak Ezanın Şartlarından Değildir

Talk b. Ali (radıyallahu anh) anlatıyor:

خَرَجْنَا وَفْدًا إِلَى النَّبِيِّ صَلَّى اللهُ عَلَيْهِ وَسَلَّمَ فَبَايَعْنَاهُ، وَصَلَّيْنَا مَعَهُ وَأَخْبَرْنَاهُ أَنَّ بِأَرْضِنَا بِيعَةً لَنَا، فَاسْتَوْهَبْنَاهُ مِنْ فَضْلِ طَهُورِهِ فَدَعَا بِمَاءٍ فَتَوَضَّأَ وَتَمَضْمَضَ، ثُمَّ صَبَّهُ فِي إِدَاوَةٍ وَأَمَرَنَا فَقَالَ: «اخْرُجُوا فَإِذَا أَتَيْتُمْ أَرْضَكُمْ فَاكْسِرُوا بِيعَتَكُمْ وَانْضَحُوا مَكَانَهَا بِهَذَا الْمَاءِ وَاتَّخِذُوهَا مَسْجِدًا» قُلْنَا: إِنَّ الْبَلَدَ بَعِيدٌ , وَالْحَرَّ شَدِيدٌ , وَالْمَاءَ يَنْشُفُ فَقَالَ: «مُدُّوهُ مِنَ الْمَاءِ؛ فَإِنَّهُ لَا يَزِيدُهُ إِلَّا طِيبًا» فَخَرَجْنَا حَتَّى قَدِمْنَا بَلَدَنَا فَكَسَرْنَا بِيعَتَنَا، ثُمَّ نَضَحْنَا مَكَانَهَا , وَاتَّخَذْنَاهَا مَسْجِدًا، فَنَادَيْنَا فِيهِ بِالْأَذَانِ , قَالَ: وَالرَّاهِبُ رَجُلٌ مِنْ طيِّئٍ، فَلَمَّا سَمِعَ الْأَذَانَ قَالَ: دَعْوَةُ حَقٍّ، ثُمَّ اسْتقْبَلَ تَلْعَةً مِنْ تِلَاعِنَا فَلَمْ نَرَهُ بَعْدُ

"Heyet halinde Rasûlullah sallallahu aleyhi ve sellem’e gelerek O’nun siyasi otoritesini kabul edip O’nunla birlikte namaz kıldık. Ve kendisine memleketimizde bir havra olduğunu haber verdik. Abdest suyundan arta kalanını bize hediye etmesini istedik. Bunun üzerine Rasûlullah sallallahu aleyhi ve sellem su getirtti, abdest aldı, suyu çalkalayıp bir kaba döktü. Suyu almamızı emrederek: “Şimdi çıkıp gidin, memleketinize varınca havranızı yıkın, onun yerine bu suyu serpin ve orayı mescid olarak kullanın” buyurdu. Biz de şöyle dedik: Memleketimiz uzak, sıcaklar fazla, bu su buharlaşıp yok olabilir. Bunun üzerine: “O suyun üzerine su ilave edin, ilave edeceğiniz su onun özelliğini bozmaz” buyurdu. Yola çıktık, memleketimize geldik. Havrayı yıktık ve o yere o suyu serptik ve orayı mescid olarak kullandık, içinde ezan okuduk. O Havranın Rahibi Tay kabilesinden birisi idi; bizim okuduğumuz ezanı işitince şöyle dedi: “Bu hak bir davettir.” (Daha sonra) Vadinin yamaçlarına doğru yöneldi. Bir daha onu görmedik."
Bunu Nesai (no:701) rivayet etmiş, şeyh el-Elbani isnadı sahih demiştir.

Ezanı yüksek bir yerde okumak ezanda şart koşulmamıştır. Ancak müezzinin sabah ezanını okumak için, fecri gözetlemek üzere yüksek bir yere çıkması müstehaptır.

 

 “Benî Neccâr’dan bir kadın demiştir ki: ‘Benim evim, Mescid-i Nebevî’nin etrafındaki en uzun ev idi. Bilâl radıyallahu anh , sabah ezanını evimin damında okurdu. Seherde gelip, dama oturur vaktin girmesini gözetlerdi. Vaktin girdiğini görünce gerinir, sonra da: ‘Ey Allah’ım! Sana hamd ediyor, (Müslümanların) dinini ikâme etmeleri için, Kureyş’e karşı yardımını diliyorum’ der ve arkasından ezan okurdu. Vallâhi, onun bu duayı terk ettiği tek gece bilmiyorum!”Sahih. Ebû Dâvud, (519).

Âzâları da, Kalpleri de Benzedi!

Yazacağım bu cüz, dört mezhepten birinin mutaassıpları hakkında değil,

* te’villeriyle Allah rasulü sallallahu aleyhi ve sellem’in sünnetinden alıkoyan,

* velâ ve berâ rüknünü iptal eden,

* bâtıl ehlinden ayrılma ve giyim şeklinde dahi olsa onlara benzememe farzını inkar eden,

* Allah için kılınması gereken namazları dahi bid’at ehline kurban etmekten hiç hayâ etmeyen,

* Kitap ve Sünnet esaslarına uygun mescid açılmasına Allah’tan hiç korkmadan karşı çıkan,

* Allah’ın mescidlerinde Allah ile beraber başka ilahlara seslenilmesinden ve Rasulullah sallallahu aleyhi ve sellem’in sünneti dışında yolların sünnet edinilmesinden razı olan,

* Önce Tevhid sözünü, sünnetlerle ameli savsaklamak için kullanan (bu söz şüphesiz haktır. lakin bu söz davet hakkındadır, dinin emirleriyle amel hakkında değildir. Saptırıcı bir hatip Ankara'da: "Bizimkiler gerçi camilerde daveti de beceremez, bid'at diye tesbihe takılırlar" demiştir! Bu bozuk menhec sahipleri "önce tevhid" sözünü kısır bir döngü için malzeme edinmişlerdir. Zira tevhid daveti bereketli bir davettir, sürekli devam edecektir. Lakin tevhidin anlaşılmasına mani olmasın düşüncesiyle sünnetle amel edilmesini engellemek şeytani bir davettir. Allah bu habis davetin arkasındaki kalpazanları ortaya çıkarmıştır, lakin hala göremeyen safdiller var! Şurası bilinmelidir ki, Rasulullah sallallahu aleyhi ve sellem'den sabit olarak kendisine ulaşan bir sünnetle gerektiği şekilde amel etmek de tevhidin dışında değildir. Muhakkak ki insanlar "ittibâ tevhidi" konusunda bilinçli bir şekilde gaflete sürüklenmektedirler!)  

* bid’atlere karşı gevşemiş,

* bid’at ehline karşı yılışık,

* sünnet ehline karşı çehresi karışık,

* münafıklarla barışık,

* hak hususunda dilleri dolaşık,

* münkerlere alışık tabiatli,

* kadınları hatip edinme bid’atini destekleyen,

* haremlik/selamlığı iptal eden

* şeytanın vesveselerini dilleriyle tadıp, kalpleriyle içen neo-mu’tezilî sapıkları hakkındadır.

Hakkın kendilerine apaçık belirmesinden sonra hevâlarına uymanın kendilerine sevdirildiği, batılı süslemekten zevk alan güruha şeytanın söylettiği yeni bir söz var.

Diyorlar ki: “Biz camilerde bid’at ehliyle beraber namaz kılsak da, sizin gibi yüksek sesle âmin diyerek insanları tiksindirmiyoruz, kısık sesle amin diyerek sünneti de yerine getirmiş oluyoruz!”

Ey ne şiş yansın ne kebapçılar! Becerebiliyorsanız şu ellerinizi de secdelerde gizleyerek kaldırın! Zira sünnete uymanız insanları uzaklaştırabilir(!)

Yoksa bu sünneti terk eden bazıları; “Biz ellerimizi gizlice kaldırıyor, hem sünneti yerine getiriyor, hem de insanları tiksindirmiyoruz” mu diyorlar!!

Bu mantığınıza şu da uysa gerek: sağ elinizi göğsünüz üzerine, sol elinizi göbeğiniz üzerine koyun! Bir elinizle sünneti yerine getirirken, diğer elinizle Hanefileri razı edersiniz! Nitekim bazıları: “Secdeye giderken ilk rekatta önce elleri koyarız, ikinci rekatte önce dizleri koyarız, böylece her iki görüşe de muhalefet etmemiş oluruz(!)” diyorlar!

“Rabbim! İçimizden bir takım beyinsizlerin yaptıklarından dolayı bizi helak mi edeceksin? Oysa bu hâdise, senin imtihanlarından başka bir şey değildir: bununla sen, dilediğini saptırır, dilediğini de hidayete eriştirirsin. Sen bizim velimizsin. Bizi bağışla; bize merhamet eyle. Sen bağışlayıcıların en hayırlısısın” (A’raf 155)

(* Abdullah Yolcu gibi sapıkları reddetmemi üslupsuz bulan çözünmüş zihniyet, sünnetin gerektirdiği bu tavrı takınmadıklarından, o sapıkların sünnete tutunmaya “fitne çıkarmak” gibi kitap ve sünnete aykırı sözler kullanmalarına; kendilerince “üslüplu” ama bize göre “kaypak” bir cevap verdiklerinden, bugün kalpleri gitgide onlara benzemiş ve onların sözünden daha tehlikelilerini dillendirir olmuşlardır. Münkere gerektiği şekilde karşı çıkmayan, en azından kalbiyle buğzedip kin tutmayan her kafa, ister istemez münkerin safında yer almaktan kendini alamayacak ve münkere karşı çıkan herkesi elbette “aşırı” ve “üslupsuz” bulacaktır. Bu kibarlık budalalarını taassupla takip eden zihniyetin gözlerinde bulunan gözlüğün bir adı var ve körce yaptıkları düşmanlıkların da elbette meâdı var!)

Şüphesiz daha önemli olan mesele; namazda âmîn’i yüksek sesle söyleyip söylememe meselesi değildir. Asıl önemli olan bu iğrenç iddiadaki akide bozukluğu ve şirk tehlikesidir! Gayelerinde Allah’a yakınlaşma ve yalnızca O’na kulluk dışında başka hazlar taşıyan her nasipsiz buna benzer vartalara düşmüştür: “İnsanları tiksindirmemek!” Halbuki Allah rasulü sallallahu aleyhi ve sellem’in sünnetinden tiksinen bir kimseyi daha da tiksindirip uzaklaştırmak sağlam dinin önemli bir rüknüdür. Bu dinin sahibiymiş gibi davranan, parça başı pirim alacak kelle avcısı gibi sayı artırmaya çalışan bu aylaklar gölge etmeseler başka ihsan istemez!

Salih selefin menheci üzere Kitap ve sünnete sarılmak isteyen müslümanlar üzerine kurulan dernekler tuzağı, birçoklarının akıllarını başından aldığından sahih akideye taban tabana zıt olan bu gibi düşüncelere çabucak aldanır hale gelmişlerdir.

Bu sapmış ve saptırıcı fikirlere daha önce sesli ve yazılı olarak cevap vermiş olduğumdan, yüksek sesle âmin deme meselesinin hakikatini ve bu konuda sünnete muhalefet ederek kalpleri başkalarına benzeyenlerin foyasını çıkaralım:

‘Â’işe radıyallahu anha şöyle dedi: “Nebî r buyurdu ki:

إِنَّ الْيَهُودَ قَوْمٌ حُسَّدٌ، وَهُمْ لَا يَحْسُدُونَا عَلَى شَيْءٍ كَمَا يَحْسُدُونَا عَلَى السَّلَامِ، وَعَلَى آمِينَ

“Şüphesiz Yahûdîler hasetçi bir kavimdir. Onlar bizim hiç bir şeyimize selâm ve âmin sözüne haset ettikleri gibi haset etmezler.”^[1]

İmam İbn Huzeyme Sahih’inde şöyle bab başlığı açmıştır: “Yahudilerin “âmin” sözünde müminlere hased etmeleri, bazı cahil namaz imamlarının, imam Fatiha okuduğunda cemaatin amin demelerinden sakındırmalarının, Nebî sallallahu aleyhi ve sellem’e tabi olanlara haset eden yahudilerin fiillerinden bir şube olduğunun zikri bâbı”^[2]

İmam Ahmed’in rivayet lafzı şu şekildedir:

أن رسول الله - صلى الله عليه وسلم - ذكرت عنده اليهود فقال: إنهم لم يحسدوننا على شيء كما يحسدوننا على الجمعة التي هدانا الله لها، وضلوا عنها، وعن القبلة التي هدانا الله لها وضلوا عنها، وعلى قولنا خلف الإمام: آمين

“Rasulullah sallallahu aleyhi ve sellem’in yanında Yahudilerden bahsedildi. Bunun üzerine şöyle buyurdu: “Muhakkak ki onlar bize, Allah’ın bizi Cuma’ya hidayet edip de onları bundan saptırmasına, kıbleye bizi hidayet edip de onları bundan saptırmasına ve imamın arkasında amin dememize haset ettikleri kadar başka bir şeye haset etmezler.”[3]

Taberani’nin Muaz radıyallahu anh’den rivayetinde şu şekildedir:

وهم قوم حُسَّد، ولم يحسدوا المسلمين على أفضل من ثلاث: السلام، وإقامة الصفوف، وقولهم خلف إمامهم في المكتوبة: آمين

“Onlar hasetçi bir kavimdir. Müslümanlara şu üç şeyden faziletlisiyle haset etmezler: selam, safları düzeltmek ve farz namazlarda imamlarının arkasında âmîn demeleri.”[4]

Vâ’il b. Hucr t şöyle dedi:

كَانَ رَسُولُ اللَّهِ صَلَّى اللهُ عَلَيْهِ وَسَلَّمَ إِذَا قَرَأَ {وَلَا الضَّالِّينَ}، قَالَ: «آمِينَ»، وَرَفَعَ بِهَا صَوْتَهُ

“Rasûlüllâh r: “Vele’d-dâllîn”i okuduktan sonra ‘âmin’ der ve sesini de yükseltirdi" bir rivayette: "sesini  uzatırdı.” şeklindedir^[5]

Ebu Hureyre radıyallahu anh’den:

كَانَ رَسُولُ اللَّهِ صَلَّى اللهُ عَلَيْهِ وَسَلَّمَ إِذَا فَرَغَ مِنْ قِرَاءَةِ أُمِّ الْقُرْآنِ رَفَعَ صَوْتَهُ قَالَ: «آمِينَ»

“Rasulullah sallallahu aleyhi ve sellem kıraati bitirdiğinde sesini yükselterek “âmîn” derdi.”^[6]

Şeyh el-Elbânî, ed-Daife’de (2/368) bu hadisin isnadında çokça yanılan saduk bir ravi olan İshak b. İbrahim ez-Zubeydî bulunduğunu belirttikten sonra şöyle demiştir: “Bu hadisin manası sahihtir. Zira Vail b. Hucr’den sahih isnadla şahidi vardır” demiştir. Ayrıca bkz.: es-Sahiha (464) Sıfatu Salati’n-Nebi (s.82) İmam Darekutni (1/335): bu isnad hasendir demiştir. İmam Beyhaki de “Hasen, sahih” demiştir.

İbn Ömer radıyallahu anhuma’dan:

أَنَّ رَسُولَ اللَّهِ صَلَّى اللهُ عَلَيْهِ وَسَلَّمَ " كَانَ إِذَا قَالَ: {وَلَا الضَّالِّينَ}" , قَالَ: «آمِينَ» وَرَفَعَ بِهَا صَوْتَهُ.

“Rasulullah sallallahu aleyhi ve sellem “vele’d-dâllîn” dediğinde “âmîn” der ve bununla sesini yükseltirdi.”[7]

Ebu Hureyre radıyallahu anh şöyle demiştir:

تَرَكَ النَّاسُ التَّأْمِينَ، وَكَانَ رَسُولُ اللَّهِ - صَلَّى اللَّهُ عَلَيْهِ وَسَلَّمَ - إِذَا قَالَ: {غَيْرِ الْمَغْضُوبِ عَلَيْهِمْ وَلَا الضَّالِّينَ} قَالَ: آمِينَ حَتَّى يَسْمَعَهَا أَهْلُ الصَّفِّ الْأَوَّلِ، فَيَرْتَجُّ بِهَا الْمَسْجِدُ

“İnsanlar âmin demeyi terk ettiler! Rasulullah sallallahu aleyhi ve sellem “gayri’l-magdubi aleyhim vele’d-dâllîn” dediği zaman ilk saftakiler işitir, bu sesle mescid inlerdi.”[8]

İbn Cureyc, ‘Atâ’dan (rivayet ediyor:) ‘Atâ’ya dedim ki:

أَكَانَ ابْنُ الزُّبَيْرِ يُؤَمِّنُ عَلَى إِثْرِ أُمِّ الْقُرْآنِ؟ قَالَ: «نَعَمْ، وَيُؤَمِّنُ مَنْ وَرَاءَهُ حَتَّى أَنَّ لِلْمَسْجِدِ لَلَجَّةً»، ثُمَّ قَالَ: «إِنَّمَا آمِينَ دُعَاءٌ» وَكَانَ أَبُو هُرَيْرَةَ يَدْخُلُ الْمَسْجِدَ وَقَدْ قَامَ الْإِمَامُ قَبْلَهُ، فِيَقُولُ: «لَا تَسْبِقْنِي بِآمِينَ»

“İbn Zubeyr t Fatihâ’dan sonra ‘Amîn’ der miydi? ‘Atâ’ dedi ki: ‘Evet derdi. Arkasında olanlar da derdi. Hatta Amîn sesinden mescit inlerdi’ dedi. Ve sonra: ‘Şüphesiz Amîn duadır’ dedi. Ebû Hureyre t, imâm kendisinden evvel kalkmış olarak mescide girdiğinde, (imâma seslenerek): ‘Beni Amîn’de geçme’ derdi.”^[9]

---

[1] Sahih. İbn Huzeyme (574) Buhârî, Kıraatu Halfe’l-İmam (988); Ahmed, (6/135) İbn Mâce, (856)

[2] Sahihu İbn Huzeyme (1/287)

[3] Sahih. Ahmed (6/134) Beyhaki (2/56)

[4] Hasen ligayrihi. Taberani Evsat (5/146)

[5] Sahih. Ebû Dâvud, (932); Tirmizî, (248); Ahmed, (4/316); İbn Mâce, (855)

[6] Sahih. İbn Hibban (5/111) İbn Huzeyme (571) Hakim (1/345) Darekutni (1/235)

[7] Hasen ligarihi. Darekutni (1272)

[8] Sahih. İbn Mace (853) Ebu Davud (934)

[9] Sahih. Abdurrezzâk (2640) Şafîî (1/76) Beyhakî, (2/59)

Camiu’s-Sagir Kitabının Tercümesi Hakkında Uyarılar

Ocak Yayınları, İmam Suyuti rahimehullah’ın faydalı eserlerinden biri olan Camiu’s-Sagir kitabının, fıkhî bablara göre düzenlenmiş bir neşrinin tercümesini yayınladı. Kitaba göz attığımda dipnotlarda isnadlarla ilgili olarak kısa alıntılarla Munavi’nin açıklamalarının, Suyuti’nin hükümlerin ve bunlarla beraber Şeyh el-Elbanî rahimehullah’ın da Sahihu’l-Camii’s-Sagir ve Daifu’l-Camii’s-Sagir’de geçen hükümlerinin de verildiğini görünce sevindim. Lakin birkaç hadisle ilgili tahkiklere göz gezdirdiğimde zayıf - hatta uydurma - olduğunu bildiğim bazı hadislere Şeyh Elbani’nin sahih veya hasen dediğinin nakledildiğini gördüm. Şeyh el-Elbani rahimehullah’ın kitaplarına müracaat ettiğimde ise bunun sehven Elbani’ye nispet edildiğini fark ettim. Daha sonra birkaç hadisi daha karşılaştırdım ve daha başka hatalar da gördüm. Muhtemelen bu hataların çoğu kitabın Arapça neşrini yapanlara ait hatalardır. Bu kitabı edinen kardeşlerin dikkatli olmaları için bu türden birkaç örnek zikredeceğim. Umulur ki bu hayırlı hizmeti yapan Ocak yayınevi sorumluları da, Şeyh el-Elbani’nin kitabına müracaat suretiyle gerekli düzeltmeleri yaparlar.

Birinci Örnek:

1. ciltte 318 nolu rivayet, Ocak yayınlarının tercümesinde şu şekilde zikredilmiştir: “İki çeşit sünnet vardır. Biri farz olan sünnet, biri de farz olmayan sünnettir. Farz olan sünnetler, aslı Yüce Allah’ın kitabında olup, onlarla amel etmek hidayet, terk etmek ise dalalettir. Aslı Allah’ın kitabında olmayan sünnetlerle amel etmek ise fazilettir. Terk edilmesinde ise bir günah yoktur.”

Bu hadisin dipnotunda şöyle geçmiştir: “Taberani, M. Evsat (4/215) Ebu Hureyre radıyallahu anh’den rivayet etti. Heysemî (1/172) der ki: “Taberani, M.Evsat’ta rivayet etti. Ancak bunu Ebu Seleme’den İsa b. Vakid’dan başka kimse rivayet etmemiştir. Abdullah b. er-Rumi rivayette tek kalmıştır.” (- Suyuti’nin hükmü –Sahih) Elbani, Sahihu’l-Cami’de (3356) sahih hükmü vermiştir.”

Derim ki: Bilakis el-Elbani rahimehullah buna uydurma hükmü vermiştir. Rivayet sahihu’l-Cami’de değil, Daifu’l-Cami’de (3356)dir. Ayrıca Silsiletu’l-Ahadisi’d-Daife’de (3736) ayrıntılı olarak uydurma olduğunu açıklamıştır.

İkinci Örnek:

1. ciltte 1450 nolu rivayet, Ocak yayınlarının tercümesinde şu şekilde zikredilmiştir: “Kişi namazda iken ona selam vermek istemem. Ancak o bana selam verirse selamını alırım.”

Bu hadisin dipnotunda şöyle geçmiştir: “Tahavi (1/457) Cabir radıyallahu anh’den rivayet etti. (-Suyuti’nin hükmü – hasen) Elbani Sahihu’l-Cami’de (5514) sahih hükmü vermiştir.”

Derim ki: el-Elbani rahimehullah’ın bu hadis hakkında sahih dediği doğrudur. Ancak es-Sahiha’da (2212) bu sözün Rasulullah sallallahu aleyhi ve sellem’e ait değil, Cabir radıyallahu anh’ın sözü olarak (mevkufen) sahih olduğunu, Suyuti’nin ise mevkuf bir haberi, merfu imiş gibi naklederek hata ettiğini beyan etmiştir. Nitekim Tahavi’nin Şerhu Meani’l-Asar’ında da haber Cabir radıyallahu anh’den mevkuf olarak geçmektedir.

Üçüncü Örnek:

1. ciltte 1276 nolu rivayet, Ocak yayınlarının tercümesinde şu şekilde zikredilmiştir: “Yüce Allah gökyüzünden, yeryüzü ahalisine bir afet indirdiği zaman, bu afet mescidleri inşa edenlerin üzerinden def edilir.”

Bu hadisin dipnotunda şöyle geçer: “İbn Asakir (17/11) Enes radıyallahu anh’den rivayet etti. (-Suyutinin hükmü – hasen) Elbani, Sahihu’l-Cami’de (1545) sahih hükmü vermiştir.”

Derim ki: Bilakis Şeyh el-Elbani bu hadisin zayıf olduğuna hüküm vermiştir. Hadis, Sahihu’l-Cami’de değil, Daifu’l-Cami’dedir. (no: 593 ve 1545) Şeyh el-Elbani, Silsiletu’d-Daife’de ise (1851 ve 7080) hadisin münker olduğunu ayrıntılarıyla açıklamıştır. Nitekim Buhari ve Muslim’in İbn Ömer radıyallahu anhuma’dan rivayet ettikleri sahih hadiste Rasulullah sallallahu aleyhi ve sellem: “Muhakkak ki Allah Azze ve Celle bir kavme azap indirdiğinde, hepsine birden isabet eder, sonra amellerine göre diriltilirler” buyurmuştur.

Dördüncü Örnek:

1. ciltte 1289 nolu rivayet Ocak yayınlarının tercümesine şu şekilde geçmektedir: “Mescit her mümin kişinin evidir.”

Dipnotunda şöyle geçer: “Ebu Nuaym Hilye’de (6/176 “garib”), Selman radıyallahu anh’den rivayet etti. (- Suyutinin hükmü- zayıf) Elbani Sahihu’l-Cami’de (6702) sahih hükmü vermiştir.”

Derim ki: Şeyh el-Elbani, Sahihu’l-Cami’de (6702) sahih değil, “hasen” hükmü vermiştir.

Beşinci Örnek:

1. ciltte 1370 nolu rivayet Ocak yayınlarının tercümesinde şu şekilde geçmektedir: “Secdeye vardığın zaman, (dizlerini yere çökerttikten sonra) ellerini yere koy ve dirseklerini de (yerden) kaldır.”

Derim ki: Şeyh el-Elbani Sahihu’l-Cami’de (598) sahih demiştir. Lakin bu hadiste tercüme hatası yapılarak mana tam tersine çevrilmiştir. Yukarıdaki tercümede parantez içinde geçen (dizlerini yere çökerttikten sonra) şeklindeki eklemeyi mütercim kendisinden katmıştır. Hadisin arapça metni şöyledir:

إذا سجدت فضع كفيك وارفع مرفقيك

Tercümesi ise şöyle olmalıydı: “Secde ettiğinde ellerini (yere) koy ve dirseklerini kaldır.”

Altıncı Örnek:

6. ciltte 9615 nolu rivayet Ocak yayınlarının tercümesinde şu şekilde geçmektedir: “Rasulullah sallallahu aleyhi ve sellem gece vakti vitir namazı kılarken ikinci secdeden sonra iyice oturmadan diğer rekata kalkmazdı.”

Derim ki: Hadis sahihtir. Lakin bu hadiste tercüme hatası vardır. Mütercim, hadiste geçen vitr kelimesini ıstılahi manada almış ve hata etmiştir. Burada vitr kelimesiyle lugavî mana kastedilmiştir. Zira “vitrin min salatihi” ifadesi, namazından tek rekatler demektir. Hadisin bu şekilde tercüme edilmesinin gerektiğini, hadisin geçtiği kaynaklardaki bab başlıklarından anlayabilirsiniz. Bkz.: Tirmizi (287) Ebu Davud (844) Nesai (1152) Burada diğer bir hata daha vardır ki, bu hata, bu hadisi yalnız Ebu Davud ve Tirmizi’ye nispet ederek zikreden İmam Suyuti’ye aittir. Halbuki hadisi İmam Buhari de sahihinde (823) rivayet etmiştir.

Hadisin arapça metni şu şekildedir:

كان إذا كان في وتر من صلاته لم ينهض حتى يستوي قاعدا

Tercümesi şu şekilde olmalıydı: “Rasulullah sallallahu aleyhi ve sellem namazının tek rekatlerinde, doğrularak oturmadan ayağa (ikinci rekate) kalkmazdı.”

Kitabın 1. Ve 6. Ciltlerinde kısa bir göz atma neticesinde fark ettiğim hatalar bunlar. Allah en iyi bilendir. Velhamdulillahi rabbi’l-alemîn.

Ebû Muâz el-Çubukâbâdî

Mescidleri İmar Edenler Doğru Yolda Olanlardır

إِنَّمَا يَعْمُرُ مَسَاجِدَ اللَّهِ مَنْ آمَنَ بِاللَّهِ وَالْيَوْمِ الْآخِرِ وَأَقَامَ الصَّلَاةَ وَآتَى الزَّكَاةَ وَلَمْ يَخْشَ إِلَّا اللَّهَ فَعَسَى أُولَئِكَ أَنْ يَكُونُوا مِنَ الْمُهْتَدِينَ

"Allah'ın mescidlerini, ancak Allah'a ve âhiret gününe îman eden, namazı dosdoğru kılan, zekâtı veren ve sadece Allah'tan korkan kimseler imar ederler, işte onlar hidayete erenlerden olabilirler.” (Tevbe 18)

Enes b. Malik radıyallahu anh’den: Rasulullah sallallahu aleyhi ve sellem şöyle buyurdu:

إنَّ اللهَ تعالى يُنادي يومَ القيامةِ أينَ جِيراني؟ أينَ جِيراني؟ فتقولُ الملائكةُ: ربَّنا ومَن يَنبغي له أَن يُجاورَكَ؟ فيقولُ: أينَ عُمارِ المساجدِ

“Muhakkak ki Allah Teâlâ kıyamet gününde: “Komşularım nerede? Komşularım nerede?” diye seslenir. Melekler: “Ey rabbimiz? Senin komşun olmaya layık olanlar kimlerdir?” derler. O da: “Mescidleri imar edenler nerede?” buyurur.”[1]

---

[1] Sahih. Ebu Bekr eş-Şafii, Gaylaniyyat (1095) Min Hadisi İbn Zeyyat (el yazma s.8) Haris b. Ebi Usame Musned (Bugyetu’l-Bahis 126) el-Elbani, es-Sahiha (2728)

 

Hükümet din düşmanlığını terk etmelidir!

Vatandaşlara karşı "başörtüsüne serbestlik getirdik", "inanç değerlerine özgürlük getirdik" aldatmacalarıyla göz boyayan din düşmanı olmayan (!) hükümet, İslam dini dışındaki bütün batıl inançlara özgürlük getirmiştir, doğrudur. Nitekim Receb'e; "Peki ya çarşaf giymeye kalkarlarsa ne olacak?" diye sorulduğunda: "Biz aşırılıklara karşıyız" demiştir.

Dinini ve vakıâyı iyi bilmeyen basiretsiz birilerinin "Bunlar en azından din düşmanı değil" diyerek Chp zihniyetine yeğlediği, fakat aslında din düşmanlığının daniskasını yapan bu hükümetin getirdiği ve "başörtüsüne özgürlük" olduğu iddia edilen yeni tasarı, Allah'ın emrettiği tesettüre değil, şeytanın insanları yoldan saptırmak için icat ettiği ve Kur'ân'da "teberrüc: açılıp saçılma" olarak, hadislerde "giyinmiş çıplaklık" olarak nitelenen bir giyinme şekline özgürlük getirmektedir. Dolayısıyla bu tasarı, tesettüre özgürlük getirmiyor, bilakis tesettürlü insanları içi boşaltılmış bir tesettür tanımı altında açılıp saçılmaya teşvik ediyor. Dinde cariyelerin dahi giyinmelerine musaade edilmeyecek bir giyim tarzını tesettür kabul eden hükümet, batıl nizamların köleleştirmeye çalıştırdığı insanların cariyeler kadar örtünmesine dahi izin vermiyor! Ey din düşmanı olmayan(!) hükümet! 

İlk ve orta okullarda başörtüsü hâlâ yasak ve okul bahçeleriyle sınıfları putlarla dolu, çocukların okullara gönderilmesi de zorunlu! Kürt vatandaşları ilgilendirmeseydi ant törenlerinin de kalkacağı yoktu. Zira bunlar, and törenine şirk olduğu için karşı çıkıyor olsaydılar, istiklal marşında saygı duruşu gibi diğer şirkî eylemlere de karşı çıkmaları gerekirdi. Lakin bunu dile getirdiğinizde bile başta bu hükümet mensupları size karşı çıkarlar. Nitekim ilkokullarda tesettürün serbestliğinin talep edilmesi üzerine zirvedeki kadın ile kocası "Buna biz de karşıyız" diyerek feveran etmişlerdi. "Din düşmanı olmadığı" savunulan hükümetin patronları işte bunlar!

Şimdi vatandaşın halini düşünün; Bir bayan, Allah'ın emrettiği şekilde örtünmek istiyor. Allah'ın kitabına ve Rasulü sallallahu aleyhi ve sellem'in sünnetine baktığında  siyah bir örtü ile tüm bedenini örtmekten başka bir seçeneği yoktur. Allah'ın dini böyle emrediyor. Fakat şeytanın borazanı olan cahiliye cahillerinin saptırmalarına uyup da, başka alternatiflere yönelmezse  okula gidemeyecektir. Hoş, gidip de ne yapacak, ayrı mesele. Dolayısıyla bu tasarı, başörtüsüne özgürlük değil, bâtıl din ve ideolojilere mecbur kılma ve hapsetme yasasıdır!

Son tasarının uygulamaya konulmasından sonra, okul sınavlarına dışarıdan girmek isteyip de, inançlarının gereği olarak kadın-erkek ihtilatının olduğu sınıflarda sınava girmek istemeyen müslümanlar da sınavlara alınmadılar. Gerçi bu ihtilatta hiçbir sakınca görmeyen münafıklar da aramızda yok değil. Lakin inandığı değerlere göre yaşamak isteyenin bu en doğal hakkını devlet sağlamak zorundadır ve ilahiyatçı sapıkları insanlara musallat ederek din ve vicdan değerlerine baskı kurmak bu hükümetin din düşmanlığının göstergesidir. Yanlış anlaşılmasın, hükümet bâtıl olan hiçbir dine düşman değil! Onun düşmanlığı hak dine karşı!

Son tasarıdan sonra milli eğitim bakanlığına ulaştırılan ve cevap beklemeye başladığımız bir şikayet dilekçesini paylaşayım:

03.11.2013 TARİHİNDE İNEGÖL YUNUS EMRE LİSESİ'NDE AÇIK İLKÖĞRETİM SINAVINA İNANÇLARIMA UYGUN ŞARTLARDA GİRMEK İSTEDİM FAKAT ALINMADIM. BAYAN ÖĞRETMEN GÖZETİMİNDE, BAYANLARA ÖZEL BİR SINIFTA SINAVA GİRME İMKANI OLDUĞU HALDE BU HAKKIM ENGELLENDİ. VATANDAŞ OLARAK ANAYASAL BİR HAK OLAN VİCDAN HÜRRİYETİ HAKKIMA BASKI YAPILARAK FARKLI GÖRÜŞ VE DÜŞÜNCELER DAYATILMAK İSTENDİ. ALEYHİMDE İŞLENEN BU SUÇUN DERHAL SORUŞTURULMASINI, SUÇU İŞLEYENLER HAKKINDA GEREKLİ İŞLEMLERİN YAPILARAK HAKKIMIN İADESİNİ VE SONUCUN İVEDİLİKLE TARAFIMA BİLDİRİLMESİNİ RİCA EDİYORUM.

Evet, hükümet benim ve Kur'an ile sünnetten başka delil tanımayan birçok müslümanın inançlarına düşmanlık etmektedir. İnanç hürriyeti sloganlarını kullanmada samimi iseler, bizim dinimiz olan Sahih İslam'a düşmanlığı da terk etmelidirler!

 

"Mescid açmak Hariciliktir diyen tevbe etmelidir"

dinlemek için tıklayın: Mescid açmak hariciliktir diyen tevbe etmelidir

Sarık Sarmak Müstehaptır 2

İbn Ömer radıyallahu anhuma’dan: Rasulullah sallallahu aleyhi ve sellem şöyle buyurdu:

عَلَيْكُمْ بِالْعَمَائِمِ فَإِنَّهَا سِيمَاءُ الْمَلَائِكَةِ، وَأَرْخُوا لَهَا خَلْفَ ظُهُورِكُمْ

“Sarıkları sarmalısınız. Zira o meleklerin simâsıdır. Ucunu da arkanızdan sırtınıza sarkıtın.”[1]

Ubâde b. Samit radıyallahu anh’den: Rasulullah sallallahu aleyhi ve sellem şöyle buyurdu:

عَلَيْكُمْ بِالْعَمَائِمِ فَإِنَّهَا سِيمَاءُ الْمَلَائِكَةِ، وَأَرْخُوا لَهَا خَلْفَ ظُهُورِكُمْ

“Sarıklar sarmalısınız. Zira o meleklerin simâsıdır. Ucunu da arkanızdan sırtınıza sarkıtın.”[2]

---

[1] Hasen. Taberani (12/383) İbn Merduye, el-İntika Ale’t-Taberani (37) Taberani Mu’cemu’l-Kebir’de Yahya b. Osman el-Mısrî – Muhammed b. el-Ferac el-Haşimî – İsa b. Yunus – Malik b. Migvel – Nafi – İbn Ömer radıyallahu anhuma isnadıyla rivayet etmiştir. Yahya b. Osman saduktur. Muhammed b. el-Ferac ise Haşimoğullarının azatlısıdır. İmam Ahmed’in komşusudur. Saduktur. Muslim onunla hüccet getirmiştir. Yahya b. Osman’ın ondan rivayeti sabittir. Muhammed b. el-Ferac’ın da rivayette bulunduğu İsa b. Yunus; İbn Ebi İshak es-Sebiî’dir, sikadır. Diğer ravileri güvenilirdir. Bu isnad hasendir. Zehebî, İbn Merduye’nin İntika’sında Muhammed b. el-Ferac’ın nispesini “el-Mısrî” olarak zikretmesi sebebiyle onun meçhul olduğunu zannetmiş ve bu haberin münker olduğuna hükmetmiştir. İbn Hacer ve Şeyh el-Elbani de ona tabi olmuşlardır. Ancak Taberani’nin Mu’cem’inden naklettiğim gibi, Muhammed b. el-Ferac’ın nispesi el-Haşimî’dir ve o maruf bir ravidir. Hamdi Abdulmecid es-Selefi'nin tahkik ettiği Mucemu'l-Kebir nüshasında da nispesi; el-Haşimi olarak geçmektedir. Ubade b. Samit radıyallahu anh’den gelen rivayet de bunun şahididir. Zira onu da İsa Yunus, el-Ahvas b. Hakim yoluyla Halid b. Ma’dan’dan rivayet etmiştir.

[2] Hasen ligayrihi. Beyhakî Şuab (5/176) İbn Adiy el-Kamil (2/114) Abdulaziz b. Suleyman - Yakub b. Ka'b - İsa b. Yunus - el-Ahvas b. Hakim - Halid b. Ma'dan - Ubade b. Samit isnadıyla rivayet ettiler. İ snadında el-Ahvas b. el-Hakim hafızası bakımından eleştirilmiştir. Yahya b. Said ve başkaları onu sika görmüşlerdir. İbn Ammar: “Salih” demiştir. Darekutni: “Eğer ondan rivayet eden sika birisi ise, rivayetine itibar edilir” demiştir. Bu hadisi el-Ahvas’tan; sika bir ravi olan İsa b. Yunus rivayet etmiştir. Halid b. Ma'dan'ın Ubade b. Samit radıyallahu anh'den işitmesi sabit olmamıştır. Şahit olmaya elverişlidir.