Bismillah.
Allah'a hamd olsun, her yıl olduğu gibi, bu yıl da ramazan ayının bereketiyle nifak yuvalarından bid'at ve heva pisliği yuvarlayan haşerattan bir kısmı daha def' olarak sahih İslâm davetinin mensuplarının gönülleri rahata kavuşmuştur. Şer odaklarıyla irtibat içinde olup, samimi kimselerin arasına sızarak hizipçilik, fırkalaşma ve hevâ peşinde olanlar, pislik böcekleri gibi çalışmaktadırlar. Yuvarladıkları pislikleri gizlice getirseler de, bundan meydana gelen kokuların fark edilmediğini sanıyorlar.
Hadis ehli, mestanların, şeytanların, uyuzların ve bid'at ehlinin diğer vokalistlerinin ezalarına, gözlerini yumarak, burunlarını tıkayarak sabretmeye devam etmektedirler.
Hakka tabi olanlar, bâtılı bilerek ve ondan nefret edip uzaklaşarak hakka tabi olmuşlardır. Arada uyur gezer haldeyken, yanlışlıkla hakka tabi olmuş kimselerin bulunması ve bir süre sonra uyandırıldıklarında, uykuyu daha tatlı bularak uyarıcılardan uzaklaşmaları yadırganacak veya alışılmadık bir durum değildir.
İmam Ebu Davud rahimehullah
dedi ki:
قلت لأبي عبد الله أحمد بن حنبل: أرى رجل من
أهل السنة مع رجل من أهل البدعة أتركُ كلامه؟ قال:( لا، أو تعلمه أن الذي رأيته معه صاحب بدعة، فإن ترك
كلامه وإلا: فألحِقه به؛ قال ابن مسعود: المرء بخُدنه).
“Ebu Abdillah Ahmed b.
Hanbel’e: “Sünnet ehlinden bir adamı, bid’at ehlinden birisiyle beraber
gördüğümde onunla konuşmayı terk edeyim mi?” diye sordum. Dedi ki: “Hayır, ona,
kendisiyle beraber gördüğün kimsenin bid’at sahibi olduğunu bildir. Eğer onunla
konuşmayı keserse, onunla konuşabilirsin. Eğer onunla konuşmayı kesmezse, bu
kişi de o bid’atçi kimseye katılır. İbn Mes’ud radiyallahu anh: “Kişi sırdaşı
ile beraberdir” buyurmuştur.” (Tabakatu’l-Hanabile 1/160)
İmam Berbeharî rahimehullah
şöyle demiştir:
(
وإذا رأيت الرجل يجلس مع أهل الأهواء فحذره وعرفه، فإن جلس معه بعد ما علم فاتقه؛
فإنه صاحب هوى)
“Bir kimsenin hevâ
ehlinden biriyle beraber oturduğunu görürsen onu o kimseden sakındır ve
durumunu bildir. Eğer öğrendikten sonra hala o kişiyle beraber oturuyorsa ondan
da sakın. Zira o da bir hevâ sahibidir demektir.” (Berbehari, Şerhu’s-Sunne
s.121)
İmam İbn Teymiyye rahimehullah
şöyle demiştir:
(ومن
كان محسناً للظن بهم، وادعى أنه لم يعرف حالهم عُرِّف حالهم، فإن لم يباينهم
ويُظهر لهم الإنكار وإلا: ألحِق بهم وجُعِل منهم)
“Bid’at ehline güzel
zanda bulunan ve onların durumunu bilmediğini iddia eden kişiye onların durumu
bildirilir. Eğer onlardan ayrılıp, onlara karşı çıktığını ortaya koymazsa, bu
kimse de onlara katılır ve onlardan sayılır.” (Mecmuu’l-Fetava 2/133)
Mufaddal b. Muhelhel rahimehullah
şöyle demiştir:
لو كان صاحب البدعة إذا جلست إليه يحدثك
ببدعته حذرته وفررت منه، ولكنه يحدثك بأحاديث السنة في بُدوِّ مجلسه، ثم يدخل عليك
بدعته، فلعلها تلزم قلبك فمتى تخرج من قلبك!!!)
“Şayet bid’at sahibi
senin yanına oturduğunda bid’atinden bahsedecek olsaydı ondan sakınır ve
kaçardın. Lakin o konuşmasının başlangıcında sana sünnetten bahseder, sonra bid’atini
sokuşturur. Muhtemelen bu bid’at senin kalbine de yapışır kalır. Peki onu
kalbinden nasıl çıkaracaksın?” (el-İbane 2/444)
Utbetu’l-Gulam rahimehullah
şöyle demiştir:
من لم يكن معنا فهو علينا
“Kim bizim yanımızda
değilse, o bizim karşımızdadır.” (el-İbane 2/437)
İbn Teymiyye rahimehullah
şöyle demiştir:
(
وصح عنه صلى الله عليه وسلم أنه هجر كعب بن مالك، وصاحبيه رضي الله عنهم لما
تخلفوا عن غزوة تبوك وظهرت معصيتهم وخيف عليهم النفاق فهجرهم وأمر المسلمين بهجرهم
حتى أمرهم بإعتزال أزواجهم بغير طلاق خمسين ليلة، إلى أن نزلت توبتهم من السماء.
وكذلك أمر عمر رضي الله عنه المسلمين بهجر صبيغ بن عِسْل التميمي لما رآه من الذين
يتبعون ما تشابه من الكتاب، إلى أن مضى عليه حول،وتبين صدقه في التوبة فأمر المسلمين
بمراجعته. فبهذا أو نحوه رأى المسلمون أن يهجروا من ظهرت عليه علامات الزيغ من
المظهرين للبدع الداعين إليها والمظهرين للكبائر، فأما من كان مستتراً بمعصيته أو
مُسِراً لبدعة غير مكفرة فإن هذا لا يُهجر، وإنما يُهجر الداعي إلى البدعة، إذ
الهجر نوع من العقوبة وإنما يعاقب من أظهر المعصية قولاً أو عملاً )
“Nebî sallallahu aleyhi
ve sellem’in Ka’b b. Malik radiyallahu anh ve iki arkadaşından, Tebuk
gazvesinden geri kaldıkları ve masiyetleri açığa çıktığı için, onlar hakkında
nifaktan korkarak hecir uyguladığı ve müslümanlara da ona hecr uygulamalarını
(alaka kesmelerini) emrettiği sahih olarak gelmiştir. Hatta bunların
hanımlarına da, talak söz konusu olmaksızın elli gece boyunca kocalarından
uzaklaşmaları emredilmiştir. Ta ki onların tevbelerine dair semadan vahiy
ininceye kadar! Aynı şekilde Ömer radiyallahu anh müslümanlara, Sabig b. İsl
et-Temimi’den alaka kesmelerini emretmiştir. Zira onun kitabın müteşabihlerine
tabi olduğunu görmüştü. Bu bir sene kadar devam etti, sonra onun tevbesinde
samimi olduğu anlaşılınca müslümanlara ona tekrar alaka kurmalarını emretti.
Buna benzer durumlarda müslümanlar, kendilerinden ayak kayması alameti zuhur
eden, bid’ati ortaya çıkaran, ona davet eden, büyük günahları açıktan işleyen
kimselere karşı hecr uygulamaları (alaka kesmeleri) gerekir. Ama günahını
gizlice işleyen veya küfre sokmayan bir bid’atini gizlice işleyen kimselere
hecir uygulanması gerekmez. Hecir ancak bid’ate davet eden kimseye uygulanır. Zira
hecir (alaka kesme) cezalandırma türündendir. Söz veya amel olarak herhangi bir
masiyeti açıkça işleyen kimse cezalandırılır.” (İbn Teymiyye, el-Fetava
24/174-175)
Şeyh Salih el-Fevzan’a
şöyle soruldu: “Bid’atçilerin kitaplarını okuyan ve ses kayıtlarını dinleyen
kimse hakkında hak olan görüş nedir?” Şöyle cevap verdi:
(
لا يجوز قراءة كتب المبتدعة ولا سماع أشرطتهم إلا لمن يريد أن يرد عليهم)
“Bid’atçilerin
kitaplarını okumak ve kasetlerini dinlemek caiz değildir. Ancak onlara reddiye
verecek olan (ilim ehlinin) bunları dinlemesi caizdir.” (el-Ecvibetu’l-Mufide
An Es’ileti’l-Menahici’l-Cedide s.70)
